ur. 25 XI (8 XII) 1912 we wsi Preświaciszki (par. Plussy), pow. Brasław, wst. 14 V 1931 w Wilnie, I śl. 6 I 1934 w Pniewach, zm. 9 I 1997 w szpitalu w Pruszkowie.

Córka Macieja i Zuzanny z d. Ławrynowicz. Pochodziła z wielodzietnej rodziny rolniczej. Uczęszczała do szkoły powszechnej w Plussach. Była też bardzo zaangażowana w życie parafii. W 17 roku życia wyjechała do krewnej na Łotwę. Tam pod wpływem opowiadań o życiu zakonnym zrodziła się w niej myśl o poświęceniu życia Bogu. Mając 19 lat, mimo sprzeciwu najbliższych, wstąpiła w Wilnie do Zgromadzenia, dokąd skierował ją jeden z księży wileńskich. W Wilnie odbyła kandydaturę i postulat, nowicjat w Pniewach. Po złożeniu profesji zakonnej przez 2 lata (1934-1936) pracowała w Horodcu na Polesiu. Następnie była w Łodzi na Obywatelskiej (1936-1938). W VI 1938 pojechała do domu w Warszawie przy ul. Gęstej i tam przetrwała okres II wojny i powstania. Po przymusowym opuszczeniu przez siostry Szarego Domu we IX 1944 znalazła się w Ożarowie. Po wojnie pracowała w domach: w Młocinach (1947-1953), ponownie w Ożarowie (1953-1958), Milanówku (1958-1971), Lublinie (1971-1976). Do wspólnoty ożarowskiej przyjechała 3 X 1976 i pozostała tam do śmierci. Pracowała sumiennie i z poświęceniem spełniała powierzone sobie obowiązki w różnych działach pracy domowej i apostolskiej. Miała wrażliwą naturę i pogodne usposobienie. Pisywała wiersze z okazji uroczystości czy imienin przełożonych. Mówiła, że Matka Założycielka nazwała ją swoim promyczkiem. To wspomnienie powodowało, iż nawet w cierpieniu promiennie się uśmiechała. Przez wiele lat chorowała na cukrzycę. Mimo postępującego wyniszczenia organizmu prawie do końca uczestniczyła w życiu wspólnoty. Była człowiekiem rozmodlonym, pragnącym coraz bardziej żyć dla Boga. Zmarła nagle wskutek udaru mózgu. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Ożarowie Mazowieckim