Córka Jana i Agnieszki z d. Kowalskiej. Pochodziła z rodziny rolniczej. Wcześnie straciła rodziców i musiała pracować zarobkowo. Mając 25 lat, została przyjęta do Zgromadzenia w Pniewach. Tam otrzymała formację zakonną i złożyła śluby, tam też pracowała do 1931. W II 1931 pojechała do Otorowa. W czasie okupacji, 10 VIII 1942, została przez Niemców zabrana do obozu w Bojanowie, a następnie do przymusowej pracy w pralni w Poznaniu. Podczas oblężenia Poznania w 1945 została ranna w nogę. Do Otorowa powróciła 14 III 1945 i pozostała tam do likwidacji domu otorowskiego przez władze PRL w 1954. Od VIII 1954 do śmierci przebywała w Lipnicy. Była odpowiedzialna za pralnię. Pracy miała wiele, pogodnie brała na siebie to, co cięższe, a dla innych była wyrozumiała, serdeczna, delikatna, pełna humoru i dowcipu. Kochała przyrodę, umiała zachwycać się dziełami stworzonymi przez Boga. Dużo modliła się za dusze, przebywające w czyśćcu. Kiedy w dniu imienin przyjmowała życzenia, prosiła, by przede wszystkim życzyć jej szczęśliwej śmierci. Innym też tego najczęściej życzyła. Często wyrażała pragnienie, by mogła umrzeć, będąc po spowiedzi, Komunii św. i po odmówieniu Godzinek do Niepokalanego Poczęcia NMP. Pan Bóg spełnił jej życzenia. Zmarła zupełnie nagle, w czwartym dniu rekolekcji, po odprawieniu spowiedzi rekolekcyjnej, po mszy św. i konferencji, której tematem była wdzięczność za łaskę powołania. Spoczywa na urszulańskim cmentarzu w Pniewach.

- S. Stanisława Prądzyńska, Wspomnienia o śp. s. Walentynie Lorek, mps.