Córka Remigiusza i Stanisławy z d. Wilczewskiej. Była absolwentką Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego im. J. Piłsudskiego w Warszawie. Po ukończeniu studiów pracowała w Pryw. Liceum i Gimnazjum im. Zofii Łabusiewicz w Warszawie. Następnie próbowała życia zakonnego u karmelitanek w Poznaniu, ale z powodu słabego zdrowia nie mogła tam pozostać. Początkowo była koadiutorką i pracowała w Łodzi jako katechetka, a od 1941 zajmowała się trykotarnią w Warszawie. Była też sanitariuszką w Wojskowej Służbie Kobiet Obwodu I Śródmieście AK. Jej największą troską w obcowaniu z ludźmi było zbliżenie ich do Boga, umiała dostrzec każdą nadarzającą się okazję do usłużności. Była apostołką Bożej radości, a jednocześnie z usposobienia była duszą kontemplacyjną i właściwie stale tęskniła za życiem kontemplacyjnym Nie złożyła jeszcze wieczystych ślubów, ale odnowiła je 16 VII 1944. Wyszła 1 VIII 1944 z patrolem sanitarnym do rannego na ul. Gęstej i wraz z 3 innymi siostrami zginęła, obrzucona granatami przez niemiecką załogę z uniwersytetu. Pośmiertnie odznaczona Medalem Wojska (15 VIII 1948) i Krzyżem Armii Krajowej (20 VI 1972). Spoczywa w grobowcu Zgromadzenia na warszawskim Bródnie.

* Męczeńskie dzieje Archidiecezji Warszawskiej 1939-1945, Warszawa 1948. S. Pawła Titow, Wspomnienie o siostrze Chodkowskiej, Łódź 15 VI 1949. Szare urszulanki na Powiślu, w: Ludność cywilna w powstaniu warszawskim, t. 1, Warszawa 1974. B. Urbanek, Pielęgniarki i sanitariuszki w powstaniu warszawskim w 1944, Warszawa 1988. Andrzej Wernic, Siostra Wanda Chodkowska, "Gazeta Wyborcza" 14-15 VIII 1996.