Córka Walentego i Anny z d. Wiewiór, starsza siostra s. Andrzei Czekalskiej. Pochodziła z rodziny wielodzietnej, którą bardzo kochała. Po wstąpieniu do Zgromadzenia całą swą miłość skierowała ku Bogu i nowej rodzinie zakonnej. Pracowała najpierw w szwalni domu w Łodzi przy ul. Czerwonej. Tam też powróciła po odbyciu nowicjatu w Pniewach i złożeniu profesji zakonnej. Kiedy w 1941 siostry musiały opuścić Łódź, przedostawszy się przez zieloną granicę do Warszawy, została skierowana do pracy w nowo otwartej w 1942 placówce - Zakładzie Specjalnym dla dzieci w Radości k. Warszawy. Tam ciężko zachorowała na tyfus. W 1944-1945 przebywała w Milanówku, a po ustaniu działań wojennych powróciła do Łodzi, pracując w 1945-1959 w domu na Czerwonej i od 1959 do śmierci - na Obywatelskiej, gdzie pomagała siostrom w szwalni i trykotarni. Cechowała ją ogromna pracowitość, samozaparcie, zrozumienie wartości cierpienia, umiejętność ciągłego wykorzystywania go dla dobra innych, skupienie i rozmodlenie. Ciężko chora na serce, do śmierci przygotowywała się z całą świadomością i wielkim spokojem. Spoczywa na Cmentarzu św. Anny w Łodzi na Zarzewie.