Rozmyślanie na środę VI tygodnia wielkanocnego
J 16,12-15
Co to jest pokora? To zrozumienie prawdy, której nikt zaprzeczyć nie może. „Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy.” /J 16, 12/
A jaka jest ta prawda? – Bóg jest wszystkim, a ja jestem niczym. Bóg jest wszystkim, Alfą i Omegą mego istnienia. On mi dał życie, On w każdej chwili może mi je odebrać. Nie mogę na dobrą sprawę powiedzieć: za dziesięć minut zrobię to, pójdę tam, bo może mnie już śmierć zabrać – życie moje do Boga należy, nie do mnie. Bóg mi dał rozum, zdolności, talenty, w większej lub mniejszej mierze – to wszystko dar Boży. Ja sobie nie mogę dodać ani rozumu, ani zdolności, ani talentu, a Bóg, który mi dał to, co mam, może w oka mgnieniu wszystko zabrać. Może odebrać zdolności, może odebrać wzrok, słuch, mowę, a nawet rozum. On wszystko może, bo wszystko to, co jest niby moje, nie jest moje, ale Boże. On wszystko może, a ja nic! Jestem niczym, a Bóg jest wszystkim. O Jezu, jak maleńka czuje się dusza, gdy jest blisko Ciebie! Jaki spokój panuje w duszy rozkoszującej się swą nicością, bo im mniejsza się czuje, tym bardziej odczuwa wielkość Twoją i nią się raduje. Chcę jak najczęściej przed Tobą się korzyć, wołając ze świętą radością w poczuciu własnej nicości: Tyś sam Święty, Tyś sam Pan, Tyś sam Najwyższy!