Rozmyślanie na wtorek VI tygodnia wielkanocnego
«Ojcze, nadeszła godzina. Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył i aby mocą władzy udzielonej Mu przez Ciebie nad każdym człowiekiem dał życie wieczne wszystkim tym, których Mu dałeś.
/J 17,1-2/O Jezu, myśl o wieczności przejmuje mnie trwogą. Właśnie dlatego nie chcę się przy niej zatrzymywać, lecz oddając swoją wieczność Tobie, pragnę cieszyć się błogą nadzieją: Serce Jezusa mnie zbawi!
Chcę żyć spokojnie w Tobie, o Boskie Serce, i ufać Ci bezgranicznie. Moja wieczność spoczywa w Twoich rękach, o Jezu – dlatego nie muszę się niczego lękać.
Serce Jezusa – konające za mnie, włócznią przebite, poświęcające się bez granic – czyż nie zasługuje na wszelką chwałę i uwielbienie?
Modlitwa uwielbienia jest najdoskonalszą modlitwą, bo to w niej dusza wznosi się do Boga, cieszy się Jego wielkością, pięknem i świętością. Olśniona i opromieniona Jego światłem, zapomina o sobie, stając się niczym, by Bóg mógł być w niej wszystkim.
Serce Jezusa, czy potrafię Cię chwalić i uwielbiać tak, jak powinnam? Ty wiesz, jak trudno mi to przychodzi – bo nie umiem zapomnieć o sobie, bo jestem sobą zajęta, bo nawet w modlitwie i w mojej miłości ku Tobie szukam siebie, swojej pociechy, swojej chwały…
O Serce Jezusa – dobre, kochające – naucz mnie chwalić Ciebie, zapominać o sobie dla Ciebie, bym już nie ja żyła, lecz byś Ty żył we mnie!