Rozmyślanie na środa XXXI tygodnia zwykłego
«Kto nie dźwiga swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem».
/Łk 14, 27/To nauka, którą powinniśmy mieć zawsze przed oczyma, szczególnie wtedy, gdy Bóg zsyła na nas trudności i krzyże. Ludzka natura jest tak słaba, że choć rozumie wartość krzyża, to gdy spotka go na swej drodze, zapomina o wszystkich płynących z niego korzyściach. Ma wtedy jedno pragnienie – za wszelką cenę pozbyć się krzyża. Przez taką postawę stajemy się niegodnymi uczniami Chrystusa, który wziął na swe barki ciężki krzyż i odważnie dźwigał go aż na szczyt Kalwarii. O, gdybyśmy zrozumieli wielką wartość naszych krzyży! To one, właśnie one, jeśli tylko chętnie je niesiemy, czynią nas godnymi naśladowcami Chrystusa, ściągają łaskę Bożą i otwierają nam niebo. Powinniśmy wysoko cenić każdy krzyż i nigdy nie narzekać, gdy Pan Jezus nam go daje. Przeciwnie – powinniśmy dziękować, choć boli, choć pali, bo to on czyni nas godnymi Chrystusa.