Córka Ignacego i Rozalii z d. Dziubdzińskiej. Pochodziła z rodziny rolniczej. Do Zgromadzenia została przyjęta w Pniewach w wieku 28 lat. W Pniewach otrzymała formację zakonną i złożyła śluby. Następnie przebywała w Otorowie (I-VIII 1927) i w Suchedniowie (1927-1928). W V 1928 została skierowana do pracy w Czarnym Borze. Przeżyła tam wiele lat, m.in. okres II wojny. Po opuszczeniu wraz z siostrami Wileńszczyzny przyjechała do domu w Łodzi na Obywatelskiej, gdzie pozostała do 1951. Z powodu choroby płuc wyjechała we IX 1951 do Sulejowa i pozostała tam do śmierci. Była człowiekiem skupionym, milczącym, złączonym z Bogiem. Nie lubiła gwaru, unikała ruchu, wolała obcować z przyrodą. Pracowała przeważnie w ogrodzie. Była pracowita i dokładna w pracy, pełna poświęcenia dla innych, zwłaszcza młodszych sióstr, z którymi współpracowała. Mówiła im: Mam śluby wieczne, muszę dać więcej Panu Jezusowi. Lubiła się modlić, miała zawsze dużo intencji do omodlenia. Siostry w swoich kłopotach do niej się udawały, prosząc o modlitwę. Była cicha, nie zajmowała nikogo swoją osobą. Nawet w czasie choroby, mimo własnego cierpienia, myślała o innych. Spoczywa na cmentarzu w Sulejowie.