Rozmyślanie na środę XXV tygodnia zwykłego
Jezus zwołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami oraz władzę leczenia chorób. I wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych.
/Łk 9, 1-2/Każde zajęcie, jeśli jest nam powierzone z woli Bożej, jest wielkie i święte. Pamiętaj, że nigdy nie powinno ci chodzić o to, co robisz, lecz o to, jak to robisz. Niezależnie od tego, czy z posłuszeństwa i miłości do Boga zabierasz się do wzniosłej pracy nawracania dusz, czy do cerowania szmat, czy obierania ziemniaków, wszystko jest wielkie i wzniosłe, ponieważ jest wykonane dla Boga.
W oczach Boga nie ma żadnej różnicy między tymi zajęciami – żadne nie jest wyższe ani niższe. Najważniejsza będzie ta, która zostanie wykonana z największą miłością. Podchodź z radością do wszystkiego, do czego Bóg cię wzywa.
Gdyby przyszła na ciebie pokusa, by uważać powierzoną ci pracę za upokarzającą, przypatrz się Jezusowi, który klęczy u stóp apostołów – prostych rybaków i wzgardzonych celników. On, Pan i Bóg, z największą pokorą myje im nogi. Czy wobec takiego przykładu pokory twoja pycha nadal będzie się buntować i narzekać? Czy nie będziesz raczej cieszyć się, że możesz iść w ślady Mistrza? Powiedz Jezusowi, że im niższa wydaje się praca w oczach ludzi, tym milsza ci będzie, bo da ci sposobność upodobnić się do Niego. Błagaj tak gorąco, jak tylko umiesz, aby Pan Jezus pozwolił ci być prawdziwie pokorną i dał ci siłę, by naśladować Jego, Pana i Mistrza, który jest dla ciebie najcudowniejszym wzorem pokory. Proś Najświętszą Maryję, Dziewicę najpokorniejszą, aby wyprosiła ci prawdziwą, głęboką pokorę.