Rozmyślanie na piątek II tygodnia wielkanocnego
Jezus więc wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym; podobnie uczynił i z rybami, rozdając tyle, ile kto chciał. A gdy się nasycili, rzekł do uczniów: «Zbierzcie pozostałe ułomki, aby nic nie zginęło». Zebrali więc i ułomkami z pięciu chlebów jęczmiennych, pozostałymi po spożywających, napełnili dwanaście koszów. /J6, 11-15/
O Jezu, jakże nie przyjmować Twojego świadectwa, Twojej nauki, która wskazuje nam drogę do nieba! Jakże nie wierzyć, Jezu mój, że każde Twoje słowo jest źródłem najwyższej mądrości! Jak nie starać się wiernie wypełniać wszystkiego, co nam przekazałeś?
O Jezu, daj mi pragnienie słuchania Twoich słów, spraw, bym wczytywała się w Ewangelię z gorącym pragnieniem wiernego stosowania się do Twoich rad i przykazań.
Nie mogę dać Ci większego dowodu miłości w moim obecnym życiu, jak tylko kochając każde słowo, które wyszło z Twoich ust. Nigdy nie można się nasycić jej czytaniem — im bardziej zgłębiamy tę świętą księgę, tym bardziej jej słowa nabierają mocy, i tym więcej światła wnoszą do naszej duszy.
Ewangelię trzeba kochać, trzeba ją nieustannie odczytywać na nowo, by wprowadzać ducha Ewangelii, a tym samym Jezusa, w nasze życie. Wówczas stanie się ono jasne i święte.