Rozmyślanie na piątek IV tygodnia wielkanocnego – św. Andrzeja Boboli
W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami:
«Ojcze Święty, nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, by świat uwierzył, że Ty Mnie posłałeś. /J 17, 2-21/
Jakże ta modlitwa Jezusa powinna mnie wzruszyć, jak mam starać się spełnić to pragnienie Pana! Zastanów się nad tym: Jezus ustanowił sakrament Miłości, sakrament, który jest dla mnie źródłem szczęścia, radości i pokoju. Już tylko kilka godzin dzieli Jezusa od okrutnej męki, a Jego Serce przepełnione jest najczulszą miłością do tych, dla których ma się bezgranicznie poświęcić. W tej chwili z Jego Boskiego Serca wydobywa się modlitwa, wyrażająca najgorętsze pragnienie Jezusa, mianowicie – abyśmy stanowili jedno, aby wśród nas panowała miłość i zgoda.
Miłość jest potęgą ożywczą; przez nią żyjemy, a tym samym żyje cały kraj. Nie wszyscy jesteśmy powołani do bohaterstwa męczeństwa (jak św. Andrzej Bobola), ale wszyscy powołani jesteśmy do bohaterstwa świętości!