Rozmyślanie na sobota XXVIII tygodnia zwykłego
«Gdy wejdziecie do jakiegoś domu, najpierw mówcie: Pokój temu domowi. Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was». /Łk 10,5-6/
Największym dobrem na ziemi jest pokój. Bez niego nie ma szczęścia ani postępu na drodze zbawienia, bo tam, gdzie pokój, tam Bóg — a niepokój Go wyklucza.
Prośmy Jezusa o święty, Boży pokój, który łączy nas z Panem i wprowadza do duszy atmosferę nieba. Pokorny człowiek spoczywa w Bogu, któremu ufa i od którego oczekuje wszelkiego dobra. Tam, gdzie jest pokorne poddanie swojej nicości Panu Najwyższemu, serce nie trwoży się ani nie lęka.
Bóg jest naszym Panem, Panem najlepszym i najbardziej kochającym. W Jego ręku jest nasze życie, nasze prace, nasze przedsięwzięcia i sama śmierć. Chcemy być Jego giętkim narzędziem do wypełniania Jego woli — jak piłeczka w ręku Jezusa, którą On prowadzi według swojego zamiaru. Nic nie może nas zaniepokoić, gdy wiemy, że jesteśmy w Jego ręku.
Apostołami stajemy się przez czyny: przez pracę, miłość bliźniego, dobroć i pogodę ducha. To jest właśnie to prawdziwe apostolstwo, które często działa więcej niż jakiekolwiek słowa. Niech w naszych sercach nieustannie goreje święty ogień gorliwości o zbawienie dusz.
Wielkich dzieł dokonuje ten, kto wierzy! Dlatego potrzebujemy silnej, niezachwianej wiary. Nasz Bóg jest Panem Wszechmogącym i On nam dopomoże! Choć sami w sobie jesteśmy słabością, to w Bogu stajemy się silni i niezłomni.