Córka Franciszka i Julii z d. Ostrowskiej. Dzieciństwo przeżywała w okresie I wojny światowej. Ojciec został wzięty do wojska, potem był w niewoli, rodzina znajdowała się więc w trudnych warunkach. W 1922 rozpoczęła naukę w szkole powszechnej, a w 1924 zdała egzamin konkursowy do Państw. Gimnazjum im. J. Słowackiego w Warszawie. W ostatnich dwóch klasach gimnazjum wiele czasu poświęcała zajęciom Organizacji Przysposobienia Kobiet do Obrony Kraju i uzyskała pozwolenie na założenie hufca. W 1932 zdała egzamin maturalny i rozpoczęła studia na Wydziale Humanistycznym UW w zakresie filologii. Warunki domowe skłoniły ją do bardziej praktycznego kierunku studiów, toteż od 1935 studiowała równocześnie na Wydziale Pedagogicznym (Sekcja Pracy Społeczno-Oświatowej) Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. Spotkała się tu z s. Pią Leśniewską, prowadzącą kursy dla zakonnic, pracujących w zakładach opieki zamkniętej. Dzięki niej znalazła się na kuracji w domu Zgromadzenia w Zakopanem, a w IV 1937 - na jubileuszu Matki Założycielki w Pniewach. Po uzyskaniu w 1938 dyplomu ukończenia studiów na WWP (na podstawie pracy: Bibliografia zawartości czasopism polskich) wstąpiła do Zgromadzenia w Zakopanem, prowadząc tam początkowo pracę oświatową wśród dzieci góralskich i młodzieży. W 1939 zdała - jako eksternistka - egzamin w Państw. Seminarium Ochroniarskim w Krakowie. Wybuch II wojny światowej zmienił znacznie charakter domu zakopiańskiego. Na życzenie władz miejskich został w nim zorganizowany zakład opiekuńczo-wychowawczy dla chłopców, w którym odtąd objęła pracę jako wychowawczyni. W 1941-1942 odbyła nowicjat w Warszawie, a po złożeniu profesji zakonnej przez 5 miesięcy pracowała w Milanówku, również jako wychowawczyni i nauczycielka (tajne nauczanie). W I 1943 została skierowana ponownie do Zakopanego, jednak w III 1943 siostry - przymusowo wysiedlone z miasta i powiatu - przeniosły się z dziećmi do Kalwarii Zebrzydowskiej, gdzie ojcowie bernardyni odstąpili im kaplicę Ukrzyżowania wraz z salami dla pielgrzymów i pustelniami. Tam była wychowawczynią chłopców i zajmowała się aprowizacją. W związku z tym miała kontakt z miejscowym dowództwem AK i dowódcą Grupy "Śląsk". Za pracę dla Polski Podziemnej została odznaczona (1971) Krzyżem Armii Krajowej. W 1945, po likwidacji domu w Kalwarii, została skierowana do pracy w Diecezjalnym Związku "Caritas" w Kielcach. Po przejęciu kościelnej "Caritas" przez władze państwowe pracowała w 1950-1955 w archiwum i bibliotece seminarium duchownego, będąc jednocześnie asystentką domu. W 1956 objęła kierownictwo domu dziecka w Pniewach, a w następnym roku - po likwidacji domu dziecka - powróciła do Kielc, by zająć się księgowością w prowadzonej przez siostry bursie "Caritas". Od 1958 do śmierci przebywała w Sieradzu, pracując do 1963 jako księgowa przedszkola "Caritas". Zajmowała się również kancelarią domu i wypożyczalnią książek, pięknie prowadziła kroniki. Od 1969 kierowała tkalnią. Dopomogła grupie sióstr w ukończeniu szkoły podstawowej. W 1960-1972 - dopóki siły jej na to pozwalały - opiekowała się również ministrantami. Przez całe życie była cierpiąca, ale starała się przezwyciężać chorobę serca i spełniać gorliwie obowiązki, darząc otoczenie życzliwym uśmiechem, czym zjednywała sobie przyjaciół. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Sieradzu.

* Płk. W. Moykowski, Żołnierze w habitach, "Życie Warszawy", [b.r.].