Córka Jana i Marianny z d. Kapczyńskiej. Pochodziła z wielodzietnej rodziny. Spośród 15 dzieci - 2 poświęciło się służbie Bożej (brat, Henryk, został kapłanem, był proboszczem w Radziejowicach, pow. Grodzisk Maz.). Po ukończeniu Gimnazjum Polskiej Macierzy Szkolnej w Płońsku (1922) i zdaniu (1924) egzaminu uzupełniającego przez 7 lat pracowała jako nauczycielka szkoły powszechnej w Borkowie, pow. Płońsk. Chciała w ten sposób pomóc rodzicom w kształceniu młodszego rodzeństwa. Ukończyła w 1925 kurs artystyczno-techniczny, zorganizowany przez Inspektorat Szkolny powiatu płońskiego, a w 1926 kurs robót trykotarskich. W 1930 uczestniczyła w zorganizowanych przez Zgromadzenie rekolekcjach dla nauczycielek w Warszawie. W tym samym roku, mając 26 lat, została przyjęta do Zgromadzenia przez Matkę Założycielkę, która zachwyciła ją prostotą i serdecznością. W czasie wakacji ukończyła kurs katechetyczny i - jako postulantka - wyjechała do Komornik, gdzie była nauczycielką i wychowawczynią w przyzakładowej szkole powszechnej. Po złożeniu ślubów koadiutorskich w Pniewach następnymi miejscami jej pracy nauczycielsko-wychowawczej były: Ozorków (1936-1939) i Kolegium Piusa X w Pniewach (1939). W VI 1939 rozpoczęła nowicjat kanoniczny, który z wybuchem II wojny został przerwany, a siostry skierowano do domu w Sokolnikach Wlk. Po półrocznym pobycie w Sokolnikach Wlk. powróciła do Pniew, by dokończyć formację zakonną. Złożywszy śluby, przeżyła w Pniewach okres okupacji niemieckiej, pracując wraz z siostrami w gospodarstwie. Po wojnie, w 1946-1961, była nauczycielką religii w szkołach w Otorowie, w Sokolnikach Wlk. i Kaźmierzu Wlkp. W 1955 ukończyła diec. kurs katechetyczny w Łodzi. W 1961-1968 była kierowniczką domu i katechetką w Sędziszowie. Od 1968 przez 12 lat pracowała w Słupsku jako katechetka i kierowniczka domu przy ul. Malczewskiego. Opiekowała się tam chorym, ociemniałym ks. prał. Karolem Chmielewskim - b. proboszczem parafii Mariackiej i pierwszym kapłanem, pracującym po wojnie w Słupsku - który przed śmiercią zapisał swój dom Zgromadzeniu. Lata 1982-1990 spędziła ponownie w Sokolnikach Wlk., opiekując się chorymi siostrami i parafianami. W 1990 - chora na raka - przyjechała do Pniew. Była człowiekiem dojrzałym religijnie i społecznie, ofiarnym, pełnym poświęcenia i troski o bliźnich. Nie było jej za trudno chodzić przez wiele lat kilka kilometrów pieszo, niezależnie od pogody, do dzieci, które katechizowała, czy do chorych, którymi się opiekowała. Nie było jej trudno poświęcać wieczory jesienno-zimowe na spotkania z młodzieżą, czytanie im dobrych książek religijnych czy urządzanie różnych imprez, by wdrażać do pożytecznego wykorzystywania czasu, do zacieśniania więzi z Bogiem. Swój życiorys, pisany w 1975, zakończyła słowami: Mimo mych braków, niedociągnięć, upadków - wydaje mi się, że życia nie zmarnowałam. Zawsze i wszędzie, Boże, Twa święta wola! U stóp Chrystusa, pod płaszczem naszej ukochanej Matki i Królowej, Maryi, przez całe życie zakonne byłam i jestem tak bardzo, bardzo szczęśliwa. Potwierdziła to kilka godzin przed śmiercią, stwierdzając: Przeżyłam 61 lat wielkiego szczęścia. Nie spodziewała się wtedy, że śmierć tak prędko nastąpi, ale z radością do końca, odmawiając z siostrami różaniec, poszła na spotkanie z Jezusem i Maryją. Spoczywa na urszulańskim cmentarzu w Pniewach.