Córka Józefa, kupca, i Teodory z d. Grus. Ojciec, jadąc do Berlina na leczenie, zmarł w dniu, w którym się urodziła. Gdy miała 8 lat, straciła matkę. Jej wychowaniem i nauką zajęła się matka chrzestna - siostra stryja, ks. Stanisława Kostki Łukomskiego, od 1920 bpa sufragana poznańskiego, a od 1926 bpa łomżyńskiego. Uczęszczała do VI Państw. Liceum i Gimnazjum im. Dąbrówki w Poznaniu oraz do Gimnazjum Żeńskiego im. M. Konopnickiej w Łomży. W latach 1930-1933 była uczennicą Pryw. Seminarium Nauczycielek Gospodarstwa Sióstr Urszulanek SJK w Lubocześnicy k. Pniew i po odbyciu wymaganej 2-letniej praktyki zawodowej (najpierw w pałacu biskupim w Łomży, a następnie w domu Zgromadzenia w Warszawie) zdała w XII 1938 egzamin przed Komisją Egzaminacyjną przy Państw. Seminarium Nauczycielek Gospodarstwa Domowego w Krakowie. Dyplom nauczycielski z Min. Oświaty otrzymała 27 VIII 1948. Odpowiadając na łaskę powołania, w wieku 24 lat wstąpiła w Pniewach do Zgromadzenia. Tam odbyła nowicjat i złożyła I śluby zakonne. Uroczystościom profesji zakonnej przewodniczył bp S. Łukomski. Pracę nauczycielki zawodu w szkole pniewskiej rozpoczęła w 1937 i wykonywała ją do VI 1939. Śluby wieczyste złożyła 15 VIII 1939 w Pniewach. W latach okupacji niemieckiej, od 1 X 1939 do 25 I 1945, była wraz z innymi siostrami zatrudniona przymusowo w charakterze pracownicy fizycznej w gospodarstwie rolnym pod zarządem niemieckim. Od roku szkolnego 1945/46 podjęła ponownie pracę nauczycielską jako instruktorka i kierowniczka warsztatów w Technikum Gospodarczym i Zasadniczej Szkole Gospodarczej Sióstr Urszulanek SJK w Pniewach. Pracę tę wykonywała do upaństwowienia szkoły w 1962. Była nauczycielką kochaną przez uczennice, choć wymagającą. Zależało jej bowiem na przekazaniu rzetelnej wiedzy i na dobrym wychowaniu młodego pokolenia. W 1962-1964 była kierowniczką domu w Chartowie, w 1964-1970 pełniła obowiązki przełożonej domu i centrum pniewskiego, a w 1970-1980 była kierowniczką domu w Słupsku. Od 20 VIII 1980 przebywała w domu w Otorowie, gdzie początkowo była prefektą, a następnie - do czasu choroby - asystentką domu. W XII 2003 powróciła do domu macierzystego w Pniewach, gdyż stan jej zdrowia wymagał odpowiedniejszych warunków. Była człowiekiem pełnym dobroci, pracowitości, traktującym pracę jako służbę Bogu i ludziom. Wrażliwa na potrzeby bliźnich, potrafiła dostrzegać biedy ludzkie i z troskliwością im zaradzać. Życzliwie współpracowała z innymi, obdarzała ludzi zaufaniem, wprowadzała pokój i pogodę. Żyła Ewangelią i sprawami Zgromadzenia, starając się realizować prośbę Matki Założycielki: bądź dobra, bądź bardzo dobra, bądź nieskończenie dobra. Do udziału w niekończącym się życiu wezwał ją Pan w 95 roku życia i 70 roku powołania zakonnego. Spoczywa na cmentarzu urszulańskim w Pniewach.
