Córka Michała i Marianny z d. Bartkowiak (Antoszewskiej). Pochodziła z rodziny robotniczej. Ojciec jej poległ podczas I wojny światowej. Ukończyła miejscową szkołę powszechną, a następnie pracowała w pałacu hr. Łąckich we Lwówku. Do Zgromadzenia została przyjęta w Pniewach, mając 26 lat. Tam otrzymała formację wstępną, odbyła nowicjat i złożyła śluby zakonne. W 1938 wyjechała do domu w Łęczycy. W latach okupacji niemieckiej została wraz z innymi siostrami zabrana 6 VII 1942 do obozu pracy w Bojanowie, a w XI 1942 wywieziona do Kalisza, gdzie do końca wojny pracowała w niemieckim domu dziecka. W III 1945 powróciła do Łęczycy, skąd po kilku miesiącach została skierowana do domu w Ożarowie. Następnie przebywała w Chylicach (1949-1950 i 1952-1955), w Warszawie (1950-1952) i Młocinach (1955-1966). 30 VI 1966 powróciła do Łęczycy i pozostała tam do śmierci. Inteligentna i subtelna, odznaczała się kulturą w obcowaniu z innymi, co ułatwiało wykonywanie zlecanych jej zadań, zwłaszcza obsługę księży. Głównym jej zajęciem była praca w szwalni i garderobie oraz w zakrystii. Uporządkowana, pracowita i ofiarna, potrafiła łączyć pracę z modlitwą. We IX 1996 złamała nogę w biodrze. Poddana operacji w szpitalu w Łodzi, przebywała przez ostatnie tygodnie w domu przy ul. Obywatelskiej, gdzie zakończyła doczesne życie. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Łęczycy.