Córka Leona Grzegorza, przemysłowca, i Marii Antoniny z d. Czachorowskiej. Po skończeniu 5 klas pensji Wł. Lange w Warszawie była od 1916 uczennicą Seminarium Nauczycielskiego Warszawskiego Chrześcijańskiego Towarzystwa Ochrony Kobiet, które ukończyła 29 VI 1919, otrzymując świadectwo dojrzałości, uprawniające do pełnienia obowiązków nauczyciela szkół powszechnych. Od 1 XI 1924 podjęła pracę nauczycielską, m.in. w Szkole Powszechnej nr 2 w Sieradzu. W VI 1925 zwróciła się do Matki Założycielki z prośbą o przyjęcie do Zgromadzenia i wstąpiła, mając 27 lat, w Sieradzu. Tam otrzymała formację zakonną, złożyła śluby koadiutorskie i do 1 II 1940 pracowała w szkole. W latach okupacji niemieckiej pracowała w szpitalu powiatowym, a następnie - z powodu gruźlicy - przebywała w Męce k. Sieradza. Miała zdolności rymotwórcze, napisała dużo okolicznościowych wierszy, piosenek i drobnych utworów scenicznych, które nie były może wyrazem nadzwyczajnego kunsztu poetyckiego, ale - szczególnie w latach wojny - podtrzymywały ludzi na duchu. Z okazji srebrnego jubileuszu s. Antoniny Tyszkiewicz w 1944 napisała utwór Legenda o Matce Urszuli. Były w nim strofy, tchnące przeświadczeniem, że Matka Założycielka modli się do Boga, by wyprosić męstwo i otuchę w napotykanych trudnościach oraz w ciężkiej pracy sióstr w latach terroru okupacyjnego. Zaraz po zakończeniu działań wojennych, już 10 II 1945, podjęła na nowo pracę w szkole w Sieradzu. Po ukończeniu kursu katechetycznego pracowała jako katechetka przy parafii sieradzkiej, a od 1957 jako katechetka w Monicach, Kłocku, Zapuście Małej i w Dąbrówce. Była utalentowaną nauczycielką klas I. Sumiennie przygotowywała się do lekcji, sporządzając pomoce dydaktyczne według własnych pomysłów. Dzięki zaangażowaniu, cierpliwości i sumienności w pracy pedagogiczno-wychowawczej osiągała bardzo pozytywne rezultaty. To samo czyniła jako katechetka. Doceniała poglądowość w nauczaniu prawd wiary, starała się więc o piękne obrazy i inne pomoce, by urozmaicić naukę religii. Była skupiona i rozmodlona, ceniła spokój i ciszę, które ułatwiały jej zjednoczenie z Bogiem. Miała też poczucie humoru i dar opowiadania, wnosiła więc w czasie rekreacji dużo radości w życie wspólnoty. Była wątła i dość często zapadała na zdrowiu, ale do końca życia zachowała świeżość umysłu i zapał apostolski. Zmarła na atak serca w 71 roku życia i 45 roku powołania zakonnego. Na jej pogrzeb przybyło wielu ludzi, wśród których dużą część stanowili dawni uczniowie i wychowankowie. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Sieradzu.

* S. Paulina Aniela Jaskulanka USJK, Kronika okupacyjna klasztoru Sióstr Urszulanek w Sieradzu, Niepokalanów 1993.