Córka Juliana, kolejarza, i Pelagii z d. Sikorskiej. Do Zgromadzenia wstąpiła w wieku 23 lat. Przez 2 lata (1924-1926) pracowała w domu dziecka w Goździchowie, a podczas nowicjatu i junioratu (1926-1930) - w infirmerii pniewskiej. Gdy nie została dopuszczona do ślubów wieczystych, pracowała (1931-1934) w zakładzie wychowawczo-opiekuńczym w Komornikach jako pomocnica pielęgniarki. Nie widziała jednak dla siebie miejsca poza Zgromadzeniem. Mając 34 lata, ponownie rozpoczęła w Sieradzu życie zakonne w Zgromadzeniu. Ten nowy okres spędziła do chwili śmierci prawie wyłącznie w klasztorze sieradzkim, z wyjątkiem nowicjatu w Pniewach w 1937-1938 i półrocznej pracy pielęgniarskiej w Częstochowie (IX 1955 - IV 1956). Pracując jako infirmerka, służyła siostrom z miłością, wyrozumiałością, cierpliwością i poświęceniem. Odznaczała się dobrocią i usłużnością. Opanowana, spokojna, uprzejma i serdeczna, czuła się szczęśliwa, mogąc służyć Bogu i bliźnim. Umiała w budujący sposób mówić o rzeczach Bożych, powtarzała chorym nauki przełożonych, informowała o wydarzeniach w domu. W okresie okupacji niemieckiej pracowała z kilkunastoma siostrami w szpitalu powiatowym w Sieradzu, gdzie często pełniła nocne dyżury przy najciężej chorych na oddziale zakaźnym. Miała wątły organizm, który stopniowo wyczerpywał się w ofiarnej, pełnej gorliwości i poświęcenia pracy. Mimo osłabienia po przebytej w 1947 resekcji żołądka nie przestawała służyć siostrom ani nie użalała się na dolegliwości. Świadomie i pogodnie znosiła też dotkliwe cierpienia w ostatnich tygodniach życia. Jej życie było realizacją słów Maryi, wypowiedzianych w chwili zwiastowania: Oto ja służebnica Pańska. Zmarła w 68 roku życia. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Sieradzu.

* S. Paulina Aniela Jaskulanka USJK, Kronika okupacyjna klasztoru Sióstr Urszulanek w Sieradzu, Niepokalanów 1993.