Nasza kaplica należy do parafii księży werbistów w Gwardejsku, położonym 30 km od Polesska. Właśnie Gwardejsk i Polessk oraz jeszcze dwie miejscowości – Znameńsk oraz Zalesie – to miejsce naszej pracy na tym terenie. Obwód Kaliningradzki stanowił w swoim czasie dumę ateistycznego kierownictwa Związku Radzieckiego, ponieważ był najbardziej ateistyczny ze wszystkich regionów tego kraju. Wiadomo, za jaką cenę osiągnięty został ten „sukces”… Głód Boga i jednoczesny lęk przed Nim czuje się tutaj niemal namacalnie. Gdy chodzimy po ulicach, widać zainteresowanie ludzi, czasem podchodzą i zadają pytania, czasem tylko patrzą z ciekawością. Usłyszałyśmy piękne pytanie jednego z chłopców uczącego się w pobliskim technikum: „A wy rozmawiacie z Bogiem? I On wam odpowiada?” Piękne pytanie – trochę na rachunek sumienia… Ogólnie w Polessku jest bardzo dużo dzieci i młodzieży, ponieważ jest to miasto, w którym jest wydział Uniwersytetu Rolniczego z Petersburga oraz technikum, co daje młodzieży z pobliskich wiosek możliwość otrzymania wykształcenia bez wyjazdu zbyt daleko od domu. Niestety, ci młodzi niekoniecznie mają związek z jakąkolwiek wiarą…
Pomimo wielkiej potrzeby Boga wręcz szokująco mało ludzi chodzi do kościoła. To prawda, że Rosja jest krajem, gdzie chrześcijaństwo tradycyjnie zostało utożsamione przede wszystkim z Kościołem Prawosławnym. Niemniej wśród mieszkańców Obwodu Kaliningradzkiego jest bardzo dużo potomków Polaków, Niemców i Litwinów zesłanych do Kazachstanu lub Syberii. Dlatego też jest nadzieja, że w pierwszej kolejności to oni będą stanowić fundament odradzającego się tutaj Kościoła. Na razie w każdym z punktów duszpasterskich, do których regularnie dojeżdżamy, liczby uczęszczających na Mszę św. nie wynoszą jednak więcej niż 10-15 osób. Najmniejszą wspólnotę zastałyśmy w Zalesiu – stanowią ją zaledwie cztery starsze kobiety, które za to bardzo wiernie i wytrwale przychodzą do małej kapliczki pod wezwaniem Matki Bożej Trzykroć Przedziwnej w każdą sobotę na Eucharystię i po niej na agapę – z ziemniakami i grzybkami. Było kiedyś więcej wiernych, ale ktoś wyjechał, ktoś umarł, ktoś odszedł…
Tak więc na razie wygląda nasza posługa w tym miejscu – dużo się modlimy za tych ludzi, o ożywienie wiary w naszej parafii, rozmawiamy, spotykamy się, po prostu jesteśmy tu dla nich. Staramy się też nawiązać kontakt z chorymi, którzy już nie przychodzą do kościoła, by ich odwiedzać i służyć pomocą w miarę naszych sił. Mamy wiele pragnień i pomysłów, ale największym naszym pragnieniem jest to, by Duch Święty obudził wiarę w tym miejscu, pobudził ludzi do poszukiwania Prawdy i dał odwagę za nią pójść…
Polecamy się więc modlitwie i również zapewniamy o pamięci, łączymy się z siostrami w codziennym Apelu i nie tylko.
s. Joanna Truta i s. Maria Lezhnina
zdjęcia w albumie Google Photos
