Święty Józef należy do patronów Zgromadzenia od początku jego istnienia. Uroczystość św. Józefa, Oblubieńca NMP, jest świętem patronalnym Zgromadzenia. W medytacji na dzień 19 marca św. Urszula wymienia trzy cechy, które szczególnie charakteryzują św. Józefa jako patrona Zgromadzenia – męstwo i wierność w służbie Bożej, czuwanie nad Rodziną z troskliwością i miłością oraz pokora:

Święty Józef, jako głowa rodziny, co rok odbywał pielgrzymkę do Jerozolimy, by tam, w świątyni, złożyć hołd Bogu, według przepisów żydowskich. Podróż to była długa, męcząca, może nieraz utrudniona ubóstwem, bo święty Józef, jako ubogi rzemieślnik, zależał od pracodawców i jeśli nie dostawał pracy, nie miał też i zarobku. A może nieraz, gdy właśnie dawano mu robotę, musiał odmówić, bo nadchodził czas podróży do Jerozolimy? Jednak nic nie odciągało świętego Józefa od spełnienia obowiązku względem Boga. Dla niego najważniejszą rzeczą była służba Boża, wobec tego wszystko inne było małe, nic nie znaczące, przezwyciężał więc wszelkie trudności, byleby oddać Bogu to, co Mu się należało.

Giuseppe (Józef) Sarto urodził się 2 czerwca 1835 roku w rodzinie wiejskiego listonosza, w Riese koło Wenecji. Uczęszczając do szkoły podstawowej w Riese, uczył się równocześnie języka łacińskiego u kapelana tej wioski, ks. Alojzego Horacjusza. W 1850 roku podjął studia w seminarium w Padwie, a święcenia kapłańskie otrzymał 18 września 1858 roku. Jako kapłan budował wiernych pobożnością i gorliwością, opiekował się ubogimi, wyróżniał się jako doskonały kaznodzieja. Gdy został proboszczem szczególną jego troską była katechizacja dzieci, uczył śpiewu liturgicznego, zajmował się biednymi. Sam będąc wiele razy głodny jako chłopiec, umiał zrozumieć głód innych. Był tak szczodry dla ubogich, że siostra częstokroć z płaczem skarżyła się, że nie ma co do garnka włożyć, a wstydzi się brać w sklepie na kredyt...

Iñigo López urodził się w roku 1491 na zamku w Loyola w kraju Basków (Hiszpania), jako trzynaste dziecko w zamożnym rycerskim rodzie. O jego wczesnej młodości mało wiemy. Otrzymał staranne wychowanie. Publicznie najchętniej pojawiał się w pancerzu rycerza, nosząc miecz, sztylet i oręż wszelkiego rodzaju. W czasie walk hiszpańsko-francuskich znalazł się w oblężonej Pampelunie. Zraniony poważnie w 1521 roku przez kulę armatnią w prawą nogę, został przewieziony do rodzinnego zamku. Długie miesiące rekonwalescencji były dla niego okresem łaski i gruntownej przemiany, do czego przyczyniła się lektura książek: Złota Legenda Jakuba de Voraigne oraz Życie Jezusa Ludolfa de Saksa. Gdy tylko wyzdrowiał (chociaż na nogę kulał całe życie), opuścił rodzinny zamek i udał się do pobliskiego sanktuarium maryjnego, Montserratu...

Małgorzata Maria urodziła się 22 lipca 1647 roku w Burgundii (Francja). Kiedy miała zaledwie 4 lata, złożyła ślub dozgonnej czystości. Jej ojciec był notariuszem i sędzią. Zmarł, gdy Małgorzata miała 8 lat. Oddano ją wtedy do kolegium klarysek w Charolles. Ciężka choroba zmusiła ją jednak do powrotu do domu, gdzie oddano ją z kolei na wychowanie do apodyktycznego wuja i gderliwych ciotek, od których wiele wycierpiała. Choroba trwała cztery lata i dziecko bardzo dojrzało w niej duchowo. Nie pociągał jej świat, czuła za to wielki głód Boga. Pragnęła też gorąco poświęcić się służbie Bożej, musiała jednak pomagać w domu swoich opiekunów. Marzenie jej spełniło się dopiero, kiedy miała 24 lata. Wstąpiła wtedy do Sióstr Nawiedzenia (wizytek) w Paray-le-Monial. Habit zakonny otrzymała 25 sierpnia 1671 roku Musiała wyróżniać się wśród sióstr, skoro dwa razy piastowała urząd asystentki przełożonej, a w latach 1685-1687 była mistrzynią nowicjuszek...