Święty jest dla nas nie tylko wzorem postępowania, ale i orędownikiem, pośrednikiem między ziemią a niebem. Zwracamy się do tych, którzy nas wyprzedzili w drodze do nieba, prosząc ich o pomoc, licząc na tę pomoc, ufając, że nie tylko mogą i chcą dopomóc, ale że i Bóg zechce ukazać siłę ich modlitwy wstawienniczej, sprawiając za ich przyczyną cuda, udzielając swych łask.

Od chwili śmierci matki Urszuli Ledóchowskiej wiele osób, głęboko przekonanych o jej świętości, zwracało się do niej z prośbą o pomoc w różnych kłopotach i troskach. Zebrane wspomnienia świadczą o tym, że w wielu wypadkach osoby te zostały wysłuchane. Docierają do nas wciąż nowe wiadomości o łaskach, uzyskiwanych za wstawiennictwem matki Urszuli.

Procedura prawna procesu beatyfikacyjnego czy kanonizacyjnego wymaga, aby świętość danego sługi Bożego została potwierdzona wyraźnym cudem. Cud ten musi być wnikliwie zbadany przez powołanych do tego lekarzy i teologów.

W czerwcu 1983 roku, w ramach procedury beatyfikacyjnej, zatwierdzone zostały przez papieża Jana Pawła II dwa cudowne uzdrowienia, dokonane za wstawiennictwem m. Urszuli Ledóchowskiej:

• uzdrowienie w 1946 r. siostry Danuty Pawlak, urszulanki szarej;
• uzdrowienie w 1946 r. Jana Kołodziejskiego.
• 23 kwietnia 2002 roku Jan Paweł II w imieniu Kościoła potwierdził oficjalnie cudowną interwencję bł. Urszuli Ledóchowskiej w uratowaniu życia Danielowi Gajewskiemu.