ur. 14 XII 1911 w Koziegłowach, pow. Zawiercie, wst. 15 I 1938 w Warszawie, I śl. 15 VIII 1943 w Warszawie, zm. 1 III 1998 w Sieradzu.

Córka Józefa i Jadwigi z d. Sosnowskiej. Pochodziła z wielodzietnej rodziny rolniczej (była siódmym z 10 dzieci, z których 3 zmarło w wieku niemowlęcym). Gdy miała 5 lat, zmarł także jej ojciec, matka z trudem utrzymywała więc rodzinę, w czym pomagały jej dzieci. Mając 18 lat, podjęła pracę zarobkową w Czarnej Hucie k. Tarnowskich Gór. W tym czasie ukończyła też roczną szkołę rolniczą. Pracowała razem z osobą, która była kiedyś w klasztorze. Pod wpływem prowadzonych rozmów zapragnęła poświęcić się służbie Bożej. O Zgromadzeniu dowiedziała się z "Posłańca Serca Jezusowego". Napisała do Pniew i otrzymała pozytywną odpowiedź, jednak zażądano świadectwa zdrowia i w rezultacie nie została przyjęta. Przeżyła to boleśnie. Następnie podjęła pracę w Warszawie, gdzie znów spotkała się z młodą osobą, pragnącą wstąpić do klasztoru, choć nie bardzo wiedziała, dokąd się udać. Chcąc jej w tym dopomóc, zaprowadziła ją do urszulanek na Gęstą, gdzie s. przeł. Alojza Wielowieyska przyjęła je obie. W domu warszawskim odbyła okres kandydatury, następnie została wysłana do Mołodowa, gdzie 15 VIII 1939 rozpoczęła postulat. Z chwilą zajęcia przez Armię Czerwoną wschodnich terenów Polski opuściła wraz z innymi siostrami Mołodów i powróciła do Warszawy. Od IX 1941 do VIII 1942 przebywała w domu w Brwinowie pod Warszawą, a następnie odbyła nowicjat w domu młocińskim i 15 VIII 1943 złożyła w Warszawie profesję zakonną. Dom warszawski opuściła również z wszystkimi siostrami we IX 1944 i do zakończenia działań wojennych przebywała w Milanówku i w Brwinowie. Po wojnie została skierowana do pracy w domu dziecka w Bogdańcu pod Łodzią, gdzie 15 VIII 1946 złożyła wieczne śluby. Od 1949 przebywała w domach: w Sulejowie (1949-1953), Łodzi przy ul. Obywatelskiej (1953-1959), Łodzi przy ul. Broniewskiego (1959-1965) i w Sieradzu, gdzie spędziła ostatnie 26 lat życia, pracując w tkalni. W Sieradzu ukończyła również w 1968 szkołę podstawową dla pracujących. Była człowiekiem dobrym, pobożnym, solidnym i zaangażowanym, kochającym Boga i ludzi. Znając lecznicze właściwości ziół, zbierała je, robiła nalewki, którymi z radością obdarowywała zarówno siostry, jak i inne osoby, a darom tym towarzyszył radosny uśmiech i życzliwe słowo. Utrzymywała też serdeczne kontakty ze swoją rodziną, była przez nią kochana i często odwiedzana. Pod koniec życia dużo cierpiała. Z powodu bólu nóg spędziła wiele bezsennych nocy, co jednak nie wykluczało jej z życia wspólnoty. W XII 1995 upadła i złamała nogę w biodrze. Odtąd przebywała już w infirmerii, a Pan przez krzyż choroby prowadził ją do coraz ściślejszego zjednoczenia się z Nim. Zabrał ją do siebie w I niedzielę Wielkiego Postu, gdy w kościele rozbrzmiewał śpiew Gorzkich żalów. Spoczywa na cmentarzu w Sieradzu.