ur. 5 VII 1915 w Dąbrówce Wielkiej, woj. olsztyńskie, wst. 23 III 1945 w Łęczycy, I śl. 6 I 1948 w Pniewach, zm. 8 II 1996 w Łodzi.

Córka Piotra i Elżbiety z d. Wośko. Pochodziła z licznej rodziny rolniczej, która później przeniosła się z terenów Prus Wschodnich do Polski i osiedliła się w okolicach Gniezna. Tam, w Kłecku, ukończyła w 1929 szkołę powszechną, a następnie pomagała rodzicom w pracach domowych i w gospodarstwie. Była członkiem III Zakonu św. Franciszka przy kościele franciszkanów w Gnieźnie. W latach II wojny została zabrana przez okupanta na przymusowe roboty do Niemiec. W 1941 przeszła trepanację czaszki i od tego czasu zaczęła tracić słuch i wzrok. Do Zgromadzenia wstąpiła w Łęczycy, w wieku 30 lat. Po odbyciu nowicjatu w Pniewach i złożeniu profesji zakonnej powróciła w I 1948 do Łęczycy i pozostała tam prawie do końca życia. Były to lata wypełnione modlitwą i pracą, najpierw w ogrodzie, a od 1969 przy furcie zakonnej. Jej życie od początku naznaczone było cierpieniem. Bardzo słaby wzrok, przytępiony słuch i ciągle bolące nogi dawały jej okazję do nieustannego oddawania Bogu chwały cierpliwym znoszeniem dolegliwości. Mimo to każda osoba, przychodząca do domu, witana była radosnym uśmiechem. Wolne godziny wypełniała modlitwą, szydełkowaniem, naprawianiem różańców. Była gorliwa w czynieniu dobra. Mimo słabego słuchu była bardzo muzykalna, potrafiła wygrywać na harmonijce wiele piosenek. Czyniła to chętnie na spotkaniach wspólnotowych. W ostatnich miesiącach życia stan jej zdrowia wymagał intensywnego leczenia i lepszych warunków, których dom łęczycki nie był jej w stanie zapewnić. Wyjechała do domu w Łodzi na Obywatelskiej, gdzie zmarła. Pozostawiła po sobie przykład cierpliwego dźwigania krzyża i wierności do końca. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Łęczycy.