Córka Hugona, kupca, i Zofii z d. Urbanowicz. Z domu rodzinnego wyniosła głęboko zakorzenioną wiarę i pozytywne postawy moralne. Początkowe nauki pobierała w szkole powszechnej w Borku, później w gimnazjum w Jarocinie i w Państw. Gimnazjum im. H. Sienkiewicza we Wrześni. W 1929-1932 uczyła się w Pryw. Seminarium Nauczycielek Gospodarstwa w Pniewach, a po jego ukończeniu, w VII 1932, uczestniczyła w kursie dla nauczycielek gospodarstwa domowego, zorganizowanym przez KOSP w szkole pniewskiej. Następnie odbyła 4-miesięczną praktykę w Uzdrowisku Ubezpieczalni Krajowej w Inowrocławiu. Mając 21 lat, wstąpiła w Pniewach do Zgromadzenia, 28 I 1933 Matka Założycielka przyjęła ją do postulatu, a 15 VIII 1933 do nowicjatu. Po złożeniu ślubów zakonnych pozostała nadal w Pniewach, pracując jako wychowawczyni w kolegium dla chłopców i nauczycielka w szkole (1936-1937), a także pomagając w gospodarstwie rolnym. W 1935 ukończyła w Katolickiej Szkole Społecznej w Poznaniu roczny kurs dokształcający dla wychowawców zakładów opiekuńczo-wychowawczych dla dzieci i młodzieży. 15 X 1940 wraz z grupą sióstr pniewskich została przez okupanta wysiedlona do Warszawy. W III 1941 wyjechała do Czarnej k. Radzymina, gdzie do końca wojny pracowała w prowadzonym tam przez Zgromadzenie domu dziecka. Zaraz po wyzwoleniu powróciła do Pniew, skąd została skierowana do pracy w Lipnicy. Była tam w 1945-1948 kierowniczką domu dziecka, asystentką domu i nauczycielką religii w szkole. Od 1 IX 1948 do 31 VIII 1949 pracowała jako nauczycielka religii w szkole w Rowach. W VII 1950 została mianowana kierowniczką domu zakonnego w Chartowie, pełniąc jednocześnie obowiązki kierowniczki tamt. domu dziecka. W 1954, z powodów zdrowotnych - po przebytej ciężkiej gruźlicy otrzewnej - wyjechała do Zakopanego, gdzie do 1960 pracowała jako kierowniczka domu zakonnego i domu dziecka. Uzupełniała kwalifikacje zawodowe, uczestnicząc w kursach dla kierowników domów dziecka w Poznaniu (1951) i w Krakowie (1958). W 1960-1966 była kierowniczką domu w Rabce Zdroju, a od 1966 ponownie kierowniczką domu zakonnego w Chartowie, aż do jego likwidacji w 1975. W 1975-1976 przebywała w Pniewach, następnie objęła kierownictwo domu w Łęczycy. Obowiązki kierowniczki pełniła do 1986. 22 IX 1986 przyjechała do Pniew, gdzie pozostała już do końca życia. Swoją postawą i taktownym postępowaniem wzbudzała zaufanie zarówno sióstr, jak i wychowanków. Była dobra, troskliwa, cierpliwa i wyrozumiała. Żyła sprawami Kościoła i Zgromadzenia. Była wdzięczna Panu Bogu, Sercu Bożemu, że modlitwy sióstr, zanoszone w jej intencji za wstawiennictwem Matki Założycielki, zostały wysłuchane i dostąpiła łaski zdrowia w krytycznym momencie choroby. Dziękuję za trwałość tego uzdrowienia - napisała w podziękowaniu - upłynęło już 37 lat bez żadnych nawrotów objawów gruźliczego zapalenia jelit. Przechodziłam wprawdzie w tym czasie wiele chorób i dolegliwości, ale te nie miały związku z gruźlicą. Matce Urszuli dziękuję za opiekę nade mną i za to, że do tej pory mogłam wykonywać obowiązki, zlecane mi przez Zgromadzenie. A kiedy już tych obowiązków wykonywać nie mogła, była dla sióstr wzorem, jak dobrze wykorzystywać czas choroby i być nadal użyteczną przez modlitwę i cierpienie. Budowała innych cichością, ubóstwem i pokorą. Pan Bóg dał jej łaskę zachowania jasnego umysłu do końca. Wykorzystywała ją, dzieląc się z siostrami wiadomościami z życia Kościoła i ze świata, usłyszanymi przez radio, mobilizując je do modlitwy. Śmierć jej była spokojna, choć poprzedzona dużym cierpieniem. W roku swego jubileuszu 50-lecia życia zakonnego napisała: Życie moje było prawie zawsze zagrożone, a jednak tak długo się ciągnęło. Pragnęłam, aby było całe dla Boga, i tylko On zna prawdę. Zmarła, przeżywszy 85 lat, w tym 64 lata w Zgromadzeniu. Spoczywa na cmentarzu urszulańskim w Pniewach.

* Brygier Jan, Narodziny władzy ludowej, w: Szkoła nowego. Wspomnienia działaczy Rad Narodowych, Warszawa 1971. M. U. Ledóchowska, Kronika Zgromadzenia Sióstr Urszulanek SJK, Warszawa 1992.