Córka Jana, kolejarza, i Marii z d. Drouet. Ukończyła w 1907 Wyższą Szkołę Maryjską (Instytut Aleksandryjsko-Maryjski Wychowania Panien) w Wilnie oraz w 1908 VIII klasę pedagogiczną tejże szkoły, a w 1909 - kurs księgowości. W 1910 podjęła pracę w Wileńskim Towarzystwie Wzajemnego Kredytu, a jednocześnie - jako członkini Katolickiego Stow. Młodych Polek - w godzinach popołudniowych pracowała w tajnej oświacie, prowadząc kursy dla robotnic fabrycznych. W VIII 1915 podjęła pracę w Towarzystwie Opieki nad Ofiarami Wojny, biorąc na siebie organizację schroniska dla uciekinierów przy ul. Subocz w Wilnie. Równocześnie zaangażowana była w programowej Sekcji Komisji Edukacyjnej, z ramienia której zorganizowała i prowadziła roczny kurs dla nauczycielek ludowych w Hrynkowie, a w 1916-1917 organizowała szkoły w powiecie trockim. W 1918 - po ukończeniu kursu rolniczego - próbowała pracy rolnej. W X 1918 wyjechała do rodziców do Mińska. W V 1922 wydostała się z Rosji. W 1922-1934 była założycielką i kierowniczką Szkoły Zawodowej dla dziewcząt im. św. Józefa w Wilnie. Z poświęceniem i zaparciem się siebie umiała pracować w okolicznościach nader trudnych i rzetelnie się zasłużyła sprawie religijnego, narodowego i obywatelskiego wychowania licznych zastępów młodzieży polskiej w Wilnie - napisał o niej prof. uniwersytetu wileńskiego S. Kościałkowski, b. członek Komitetu Edukacyjnego w Wilnie, a ks. kan. S. Miłkowski, dziekan kalwaryjski, zaświadczył, że jest osobą głęboko religijną, pełną ducha apostolskiego, wysoce uspołecznioną i ofiarną. Za zasługi w pracy oświatowej i w rozwoju rękodzielnictwa otrzymała w 1929 od Prezydenta RP odznaczenie - Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Ukończyła kurs instruktorski pracy społeczno-oświatowej, zorganizowany przez Oddział Wileński Stow. Chrześcijańsko-Narodowego Nauczycieli Szkół Powszechnych w Wilnie (1930), i kurs dla dyrektorów szkół rzemieślniczo-przemysłowych żeńskich w Warszawie, zorganizowany przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (1932). 8 XII 1937, mając 49 lat, wstąpiła w Czarnym Borze do Zgromadzenia. Pracowała w tamtejszym zakładzie opiekuńczo-wychowawczym dla dzieci, a jednocześnie odbyła nowicjat koadiutorski, do którego została przyjęta w Pniewach w I 1939. W Czarnym Borze złożyła śluby koadiutorskie. Po opuszczeniu przez siostry Wileńszczyzny przebywała krótko w Pniewach (VII-IX 1945) oraz w Brodach Pozn. (IX-XI 1945), a od XI 1945 do IX 1954 przebywała w Chartowie. Była intendentką domu dziecka, pomagała w kancelarii, zajmowała się biblioteką młodzieżową. Lata 1954-1955 spędziła w Pniewach, a od VIII 1955 do śmierci należała do domu w Sokolnikach Wlk. Z natury czynna, uspołeczniona, oprócz pracy nauczycielsko-wychowawczej chętnie i ofiarnie włączała się w prace domu, nie żałując sił i zdrowia. W 1965 złamała nogę w biodrze, co stało się powodem kalectwa. Coraz bardziej też traciła wzrok. Mimo to do końca życia wykonywała wiele drobnych, a ważnych czynności. Była zainteresowana życiem Kościoła. Nie mogąc czytać, słuchała systematycznie wiadomości Radia Watykańskiego i dzieliła się nimi ze wspólnotą. Dużo się modliła, świadomie przygotowując się na przejście do domu Ojca. Za każdy znak pamięci ze strony innych serdecznie dziękowała. Zmarła w 85 roku życia i 36 roku powołania zakonnego. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Kaźmierzu Wlkp.

* Anna Zawadzka, Harcerstwo żeńskie na wschodnich ziemiach Rzeczypospolitej 1911-1945, Warszawa 1999.