Córka Franciszka i Aleksandry. Uczęszczała do Państw. Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego w Radomiu. Po ukończeniu II kursu przeniosła się w 1928 do Państw. Seminarium Ochroniarskiego, które ukończyła 28 VI 1930. Następnie podjęła pracę w przedszkolu w Wójczy, pow. Stopnica, i do VI 1938 była jego kierowniczką. Mając 29 lat, wstąpiła w Pniewach do Zgromadzenia, skąd wkrótce wyjechała do Mołodowa i 7 IX 1938 została przyjęta do postulatu. 15 VIII 1939 rozpoczęła w Mołodowie nowicjat koadiutorski. Po wkroczeniu wojsk radzieckich na tereny wschodnie 17 IX 1939 siostry opuściły Mołodów. Wraz z grupą sióstr poleskich dotarła do Warszawy. Tam 6 I 1940 rozpoczęła nowicjat kanoniczny, który ukończyła złożeniem profesji zakonnej. Następnie pracowała w Czarnej, gdzie siostry wysiedlone z Pniew prowadziły zakład opiekuńczo-wychowawczy dla dzieci. Z chwilą rozpoczęcia ofensywy wojsk radzieckich w 1944 Czarna znalazła się na linii frontu. W czasie obstrzału została poważnie zraniona pociskiem. Cierpiała cicho, złożona na materacu w piwnicy, a potem wraz z rannymi żołnierzami rosyjskimi zabrana karetką do szpitala w Mińsku. Towarzyszyła jej s. Kazimiera Poraszka i pozostała przy niej aż do śmierci. Cierpiała bardzo - była zbudowaniem dla wszystkich. Nie skarżyła się, ale nie myślała również o śmierci - chciała żyć. Złożyła śluby wieczne i zaopatrzona ostatnimi sakramentami zmarła - w 36 roku życia i w 7 roku powołania zakonnego. Spoczywa na cmentarzu w Mińsku Maz.

* Kronika domu Sióstr Urszulanek SJK w Czarnej Dużej, 1941-1945 (mps). Męczeńskie dzieje Archidiecezji Warszawskiej 1939-1945, Warszawa 1948.