Córka Michała i Anastazji z d. Dobrowolskiej. Miała siostrę i 4 braci, z których dwaj zostali księżmi. Trzeci brat, lekarz, zginął w Katyniu, a siostra, dentystka, leczyła siostry w Warszawie. W 1918 ukończyła 8-klasowe Gimnazjum Filologiczne Żeńskie p. H. Czarnieckiej w Lublinie, następnie była jedną z pierwszych studentek Uniwersytetu Lubelskiego. Studiowała najpierw na Wydziale Prawa i Nauk Społeczno-Ekonomicznych, następnie na Wydziale Nauk Humanistycznych, który ukończyła w 1927, uzyskując absolutorium. Jednocześnie pracowała jako etatowa nauczycielka Publicznej Szkoły Powszechnej im. Narcyzy Żmichowskiej w Lublinie. Do Zgromadzenia skierowały ją urszulanki UR, u których była w nowicjacie w Pokrzywnie, stwierdzając, iż jest doskonałą nauczycielką, ogromnie cenioną przez władze szkolne, osobą bardzo zacną i szlachetną, ale żyjąc tyle lat samodzielnie, miała trochę trudności w życiu wspólnym. Jako koadiutorka pracowała w 1937 w kolegium w Pniewach, a w 1938 została skierowana do Kobrynia na Polesiu. Pracowała jako nauczycielka od 1 II 1938 do 17 IX 1939 i od 1 IX 1941 do 1 II 1942 w Prywatnej Koedukacyjnej Szkole Powszechnej Sióstr Urszulanek SJK, a od 3 VII 1941 do 1 IX 1945 w domu dziecka w Kobryniu w charakterze wychowawczyni. Powróciwszy z terenów wschodnich do Polski, w 1946-1949 pracowała w Warszawie jako katechetka, w 1949-1950 odbyła nowicjat kanoniczny w Pniewach i złożyła śluby zakonne, w 1950-1955 pracowała jako nauczycielka religii w szkołach w Ożarowie Maz. i w Umiastowie. W 1955-1980 przebywała w Nałęczowie, pełniąc obowiązki katechetki i intendentki. Z całą ofiarnością załatwiała sprawy, związane z prowadzoną przez siostry opłatkarnią i zaopatrzeniem domu. Była dokładna w pracy i obowiązkowa, każdą pracę wykonywała odpowiedzialnie, a trudności traktowała dojrzale i bez załamywań. Była wrażliwa na potrzeby bliźnich, zwłaszcza chorych i potrzebujących szczególnej pomocy. Przez dłuższy czas opiekowała się chorą s. Kunegundą Golon i swoim bratem, ks. kan. Henrykiem Cybulskim (1893-1979), ciesząc się uzyskanym pozwoleniem służenia mu do śmierci w Domu Księży Emerytów w Lublinie. Wielką miłością darzyła młodzież i dzieci, kleryków i księży, którzy przyjeżdżali do Nałęczowa. Służyła chętnie i ofiarnie różnym grupom. Dom nałęczowski był dla niej domem jakby rodzinnym. W jego życie włożyła swoje serce, siły ciała i duszy. I pewno tam chciała się spalić do końca. Bóg chciał inaczej, bo w 1980 siostry musiały opuścić dom w Nałęczowie. Przyjazd do Pniew i 4-letni pobyt w domu macierzystym był dla niej etapem końcowym bogatej i trudnej drogi, która doprowadziła ją do domu Ojca. Spoczywa na pniewskim cmentarzu zakonnym.
