Córka lekarza Mehmeta Şefika, muzułmanina, Turka, i Leokadii Sternickiej, dawnej krakowskiej wychowanki m. Urszuli Ledóchowskiej, poetki. Ponieważ rodzice przebywali okresowo w Berlinie, zamieszkała w internacie w domu sióstr w Warszawie przy ul. Gęstej, przygotowując się do egzaminu maturalnego. Poza liceum francuskim miała ukończony średni kurs Wyższej Szkoły Muzycznej. Chciała studiować medycynę, ale za radą m. Urszuli, która uważała, że ten kierunek jest dla niej zbyt męczący, została studentką, a potem absolwentką romanistyki UW. Mimo oporu rodziców w 1939 wstąpiła do Zgromadzenia w Warszawie. Tam też odbyła nowicjat i złożyła I śluby zakonne. Bardzo zdolna, znająca jęz. obce, była równocześnie człowiekiem zamkniętym w sobie, mającym coś ze wschodniej tajemniczości. Na zewnątrz wydawała się osobą zimną i twardą, w rzeczywistości była jednak niesłychanie wrażliwa, czuła na różne biedy i kłopoty ludzkie. Umiała poświęcić się dla innych, ale nie lubiła, gdy ktoś zwracał na to uwagę. Bardzo nieśmiała, pokrywała dobre serce szorstkością i udawaną obojętnością, by ktoś nie odkrył całej głębi miłości, kryjącej się w jej duszy. W życiu zakonnym nie uznawała połowiczności. Usposobienia nierównego, trochę fantastka, pracowała nad sobą z żelazną konsekwencją. O wewnętrznych cierpieniach, związanych z bolesnymi przeżyciami rodzinnymi, nie mówiła prawie nigdy. Serce, podzielone między dwie ojczyzny ziemskie, Polskę i Turcję, oddała całkowicie Bogu. On stał się dla niej rzeczywiście wszystkim. Odeszła do Niego cicho i bohatersko - wraz z trzema towarzyszkami z patrolu sanitarnego - w pierwszym dniu i pierwszej godzinie powstania warszawskiego. Za kilka dni miała w kaplicy na Gęstej składać śluby wieczyste. Złożyła je wcześniej - w ofiarnej służbie - nie w kaplicy wprawdzie, lecz na ulicy, wśród huku granatów, w czerwieni krwi własnej i współsióstr. Odznaczona pośmiertnie Medalem Wojska (1948) i Krzyżem Armii Krajowej (1972). Spoczywa w grobowcu Zgromadzenia na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.

* M. U. Ledóchowska, Listy, 25 VIII 1936. Męczeńskie dzieje Archidiecezji Warszawskiej 1939-1948, Warszawa 1948. Szare urszulanki na Powiślu, w: Ludność cywilna w powstaniu warszawskim, t. I, Warszawa 1974, s. 502. B. Urbanek, Pielęgniarki i sanitariuszki w powstaniu warszawskim w 1944 r., Warszawa 1988, s. 363-364. Słownik uczestniczek walki o niepodległość Polski, 1939-1945, Warszawa 1988. Szary Dom w Warszawie, seria: Ocalić od zapomnienia, Warszawa 1998, s. 121-122, 140-141, 169.