Córka Franciszka i Emilii z d. Borskiej. Pochodziła z kaszubskiej, zacnej rodziny rolniczej, mającej 10 dzieci. Uczęszczała do miejscowej szkoły powszechnej, a potem pomagała rodzicom w gospodarstwie. Do Zgromadzenia wstąpiła w Pniewach, mając 27 lat. Po odbyciu nowicjatu w Sieradzu i złożeniu profesji zakonnej została skierowana do pracy w domu warszawskim. Spędziła tam 13 lat, przeżywając wraz z siostrami okres okupacji niemieckiej i powstania warszawskiego. We IX 1944, po usunięciu przez Niemców mieszkańców Szarego Domu, dotarła do Brwinowa i pozostała tam do X 1945. Lata 1945-1954 spędziła w domu otorowskim, a po jego likwidacji przez władze PRL wyjechała do Nałęczowa. W 1956-1960 przebywała w warszawskich Młocinach, a od IX 1960 do śmierci ponownie w domu warszawskim przy ul. Wiślanej. Pracowała w różnych działach pracy, najdłużej w pralni i ogrodzie. Była człowiekiem pobożnym, skromnym, twardym dla siebie. Z usposobienia dość gwałtowna, w żywy sposób reagowała na wydarzenia. Interesowała się wszystkim, co działo się zarówno w Zgromadzeniu, jak i w jej własnej rodzinie czy w otoczeniu. Kilka lat przed śmiercią poważnie chorowała, a w ostatnich latach życia męczyły ją dolegliwości, związane z chorobą Parkinsona i niewydolnością krążenia, co stało się przyczyną jej śmierci. Spoczywa w grobowcu Zgromadzenia na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.