Córka Andrzeja i Rozalii z d. Haladyn. Pochodziła z rodziny rolniczej, mającej 4 dzieci. Uczęszczała do miejscowej szkoły powszechnej. Do Zgromadzenia została przyjęta w Pniewach w wieku 27 lat. W Pniewach otrzymała formację zakonną. W okresie postulatu, podczas pracy przy wybieraniu ziemniaków spod kopca, uległa wypadkowi - została przygnieciona ziemią. Po odbytym w 1931-1932 nowicjacie złożyła śluby zakonne. Następnie przebywała w Ozorkowie (1933-1935) i w Łodzi w domu na Obywatelskiej (1935-1941), skąd w latach okupacji niemieckiej przeszła, podobnie jak inne siostry, przez zieloną granicę do Warszawy. Po krótkim pobycie w domu warszawskim wyjechała do Gołąbek k. Warszawy, gdzie pozostała do końca wojny. W 1945-1957 przebywała w Milanówku, a od 1957 do śmierci - w Szczebrzeszynie. Zajmowała się pracami domowymi, uczestnicząc również w dziełach apostolskich wspólnot, w których przebywała. Ulubionym jej zajęciem była praca w ogrodzie. Była pracowita i rozmodlona. Umiała dostrzegać potrzeby innych i z radością angażowała się w niesienie pomocy. Cechowała ją pogoda ducha, witała ludzi uśmiechem i dobrym słowem. Będąc słabego zdrowia, wiele w życiu cierpiała, ale starała się tego nie okazywać i nie mówiła o dolegliwościach. Od XI 1978 do II 1979 przebywała na leczeniu w Warszawie. W domu warszawskim obeszła złoty jubileusz życia zakonnego. Po jej powrocie do Szczebrzeszyna nastąpił silny atak choroby (niewydolność krążenia), z powodu którego zabrana została do szpitala, gdzie świadomie i ze spokojem odeszła do Pana. Pogrzeb zgromadził wielu parafian, a proboszcz, żegnając ją, powiedział, że pozostanie w pamięci jako osoba cicha, promienna i dobra. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Szczebrzeszynie.