Córka Franciszka i Józefy z Tąpów. Pochodziła z wielodzietnej rodziny (6 dzieci). Podczas I wojny światowej ojciec został powołany do wojska, matka znalazła się więc w trudnych warunkach materialnych i wychowywała dzieci, wspierana pomocą rodziny. Wiadomości z zakresu szkoły powszechnej zdobywała tajnie, od nauczyciela, ponieważ pod zaborem rosyjskim nie było możliwości nauki w szkole. Po wojnie ojciec otrzymał posadę policjanta, w związku z czym rodzina przeniosła się do Zapusty pod Sieradzem. Tam uczęszczała na wieczorowe kursy dokształcające. Należąc do parafii w Sieradzu i do III Zakonu św. Franciszka, bywała też często w kościele klasztornym, gdzie przyglądała się siostrom i gdzie dojrzewało w niej powołanie do wyłącznej służby Bogu. Do Zgromadzenia wstąpiła w Sieradzu, mając 21 lat. Okres formacji przed nowicjatem odbyła w Sieradzu i w Otorowie, I rok nowicjatu - w Pniewach, a w II roku przebywała w Ozorkowie i w Otorowie. Po złożeniu ślubów zakonnych powróciła do Otorowa. W latach okupacji została zabrana przez Niemców na kilka miesięcy do pracy w maj. Dębina. W 1954, kiedy dom otorowski został przez władze PRL odebrany Zgromadzeniu, przebywała w Pniewach (1954-1956) i w Konarzewie (1956-1957). 10 II 1957 powróciła do odzyskanego przez Zgromadzenie domu w Otorowie i pozostała tam do śmierci. Była odpowiedzialna za ogród. Kochała pracę i wykonywała ją z zamiłowaniem. Poprzez pracę była znana mieszkańcom Otorowa. Delikatna wobec innych, potrafiła obdarzać ludzi dobrym słowem, radą i konkretną posługą. Odwiedzała chorych i potrzebujących pomocy, interesowała się ich życiem i wspierała modlitwą. Zmarła prawie nagle z powodu wylewu krwi do mózgu. Pan wezwał ją w piątek - dzień, w którym przez całe życie zakonne szczególnie jednoczyła się z Jezusem Ukrzyżowanym. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Otorowie.