Córka Waleriana, rzemieślnika, i Elżbiety z d. Nelki. Ojciec jej poległ w I wojnie światowej. Po skończeniu 7-klasowej szkoły podstawowej pomagała matce i ojczymowi w wychowaniu 5 młodszego, przyrodniego rodzeństwa. Od 15 roku życia była tercjarką franciszkańską, a mając 17 lat, została przyjęta do Zgromadzenia w Pniewach przez Matkę Założycielkę, którą wspominała z miłością do końca życia. Początki życia zakonnego spędziła w Pniewach i Otorowie, pomagając w ogrodzie i drukarni jako zecerka. Nowicjat odbyła w Pniewach, tam też złożyła I profesję zakonną, a w 1936 - profesję wieczystą. 20 II 1937 przyjechała do Łodzi na ul. Obywatelską, gdzie podjęła pracę w drukarni. W czasie wojny, po usunięciu sióstr z domu przy ul. Obywatelskiej, przebywała od I 1941 w domu przy ul. Promińskiego (przy parafii św. Anny). Stamtąd 18 VII 1942 została wywieziona wraz z innymi siostrami do obozu przejściowego, zorganizowanego przez Niemców w jednej z łódzkich fabryk, skąd 20 VIII 1942 przewieziono je do obozu dla zakonnic w Bojanowie. 7 I 1943 została stamtąd wywieziona do Poznania i przez kilka miesięcy musiała pracować jako pomoc domowa w rodzinie niemieckiej. Po wykryciu u niej gruźlicy powróciła do obozu w Bojanowie. Następnie ponownie została wysłana na służbę i 28 VII 1943 - z powodu choroby - wróciła do obozu, skąd 9 IX 1943 wysłana została przez dyrektora obozu na leczenie do domu rodzinnego. Do wspólnoty w Łodzi przy ul. Obywatelskiej wróciła 15 IV 1945. Następnie przebywała we wspólnotach: Sulejów (1951-1952 i 1960-1984), Łódź - dom przy ul. Rzgowskiej (1952-1960) i od 29 IX 1984 - Sieradz. Nie rozstawała się z różańcem i brewiarzem pomimo wciąż pogarszającego się stanu zdrowia, związanego z pogłębiającą się miażdżycą. Do końca życia zachowała prostotę serca i dziecięctwo Boże, wnosząc wiele radości do wspólnoty. W 87 roku życia i w 70 roku powołania zakonnego odeszła do Pana, za którym tęskniła. Spoczęła na cmentarzu w Sieradzu.