Życie konsekrowane daje świadectwo nadziei we współczesnym świecie. Nie jest ono nadzieją, nie jest jej źródłem. Stanowi natomiast znak nadziei, czyli wskazuje, że nadzieja znajduje się jedynie w Bogu.
Osoby zakonne są powołane, aby patrzeć w przyszłość z nadzieją, budzić nadzieję, pociągać ku dobru, pocieszać i przekazywać uścisk Boga. Mają iść na peryferie egzystencjalne, gdzie nadzieja jest szczególnie potrzebna i docierać do osób odrzuconych, zagubionych i zrozpaczonych. Posługa ta będzie owocna o tyle, o ile będą zapominać o sobie i stawiać w centrum żyjącego Chrystusa.

Z recenzji:

„Autorka kompetentnie zaprezentowała opracowanie niezwykle istotnego zagadnienia, zarówno pod względem teologicznym, jak i formacyjno-pragmatycznym. Na podkreślenie zasługuje także niezwykły realizm opracowania bez umniejszenia czy uszczuplenia jego wymiaru teologicznego. To rzeczywiście bardzo dobre i systematyczne dzieło, które z pewnością znajdzie swoje miejsce w teologii życia konsekrowanego polskiej teologii duchowości.”