Córka Bronisława, urzędnika w gosp. rolnym, i Zofii z d. Kobylińskiej. Wykształcenie otrzymała w domu rodzinnym. Do 43 roku życia mieszkała przy rodzicach. Pracowała społecznie, udzielając bezinteresownie lekcji robót ręcznych dziewczętom, aby mogły zarabiać. Ukończyła tego typu kurs w Warszawie. Należała do Sodalicji Mariańskiej. W 1930-1933, wstąpiwszy do Zgromadzenia Sióstr Misjonarek NSJ, pracowała w Estonii. Mając 48 lat, została w Pniewach przyjęta do Zgromadzenia. W 1935-1936 przebywała w Zakopanem i opiekowała się chorymi. W 1936-1937 odbyła nowicjat koadiutorski w Warszawie, pomagając w infirmerii. Po złożeniu ślubów koadiutorskich rozpoczęła w Pniewach nowicjat kanoniczny i złożyła profesję zakonną. Następnie Matka Założycielka posłała ją na Polesie, gdzie w 1938-1940 była kierowniczką placówki misyjnej w Ostrowie. Uczyła dzieci, przygotowywała do sakramentów, leczyła chorych na wsi. Po opuszczeniu placówki z powodu zagrożenia zsyłką w głąb Rosji przebywała w 1940-1943 w Horodcu, wykonując - dla zarobku - różne roboty dziewiarskie. Następnie przedostała się do Warszawy. Po krótkim pobycie w domu przy ul. Gęstej została posłana do Brwinowa, gdzie pozostała do końca wojny, ucząc w przyzakładowej szkole powszechnej. Następnie przebywała w Lipnicy (1945-1948), Pniewach (1948-1954), Chartowie (1954-1974) i ponownie w Pniewach (II-VII 1974). Była człowiekiem dobrym, spokojnym i kulturalnym, oddawała się swym zajęciom z miłością i zaufaniem do Boga. Cierpliwie znosiła przeciwności życia, zwłaszcza chorobę (silną miażdżycę). Była wdzięczna za każdy dowód pamięci. Budowała innych gotowością do przepraszania, pokorą. Zmarła w 88 roku życia. Spoczywa na cmentarzu urszulańskim w Pniewach.