Córka Józefa i Elżbiety z d. Buki. Pochodziła z wielodzietnej rodziny rolniczej. Nie ukończywszy jeszcze szkoły, zaczęła pomagać w pracach domowych. Myśl o poświęceniu się Bogu w życiu zakonnym zrodziła się w niej, gdy w VIII 1927 przyjęła w Głębokiem sakrament bierzmowania. Wstąpiła do Zgromadzenia w Wilnie, mając 24 lata. Okres przednowicjacki spędziła w domu na Skopówce. W 1938-1939 odbyła nowicjat w Pniewach i tuż przed wojną złożyła śluby zakonne. Następnie powróciła do Wilna, gdzie przeżyła lata wojny. Wraz z siostrami pracowała początkowo w okolicznych majątkach, a od 26 III do 21 V 1942 przebywała w wileńskim więzieniu na Łukiszkach. Groziło jej wywiezienie na roboty do Niemiec, ale udało się jej wycofać z szeregu osób, prowadzonych na dworzec, i pod zmienionym nazwiskiem przebywała do końca wojny w Czarnym Borze k. Wilna. Razem z siostrami ze Skopówki 25 XII 1945 opuściła Wilno i przyjechała do Warszawy. Odtąd przez 41 lat przebywała w domu na Wiślanej. Pracowała w salce dla studentek, a po zabraniu internatu przez władze państwowe w 1954 była przez wiele lat odpowiedzialna za pralnię. Z natury energiczna, ruchliwa, zdecydowana, umiała zorganizować pracę sobie i innym. Chętnie zastępowała zakrystiankę w parafii św. Teresy na Tamce. Była ofiarna, pracowita, miała życzliwe podejście do ludzi. W ostatnim okresie życia pomagała w dyżurach przy furcie. Mimo ciężkiej choroby serca i zaawansowanej cukrzycy do końca pozostała czynna, zachowała poczucie humoru i żywość usposobienia. Była zżyta ze swoją rodziną, zarówno mieszkającą w Polsce, jak i pozostałą w Rosji. Zatroskana o jej sprawy, utrzymywała z nią żywy kontakt i wszystkie sprawy powierzała Matce Bożej Ostrobramskiej. Zmarła nagle, na zawał serca, w 76 roku życia i 52 roku powołania zakonnego. Spoczywa w grobowcu Zgromadzenia na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.