Córka Artura Izydora i Bronisławy z d. Hołyńskiej. Pochodziła z rodziny ziemiańskiej, głęboko religijnej i patriotycznej. Miała 3 rodzeństwa. Była dzieckiem wątłym, chorowitym, co uniemożliwiało podjęcie systematycznej nauki. Wykształcenie otrzymała w domu rodzinnym, a w 1910 przez kilka miesięcy uczyła się w Szkole Gospodarczej w Chyliczkach pod Warszawą. Jako młoda dziewczyna, zaangażowała się w pracę kulturalno-oświatową, służąc uzdolnieniami literackimi i lingwistycznymi. W wieku 33 lat wstąpiła w Pniewach do bardzo młodego jeszcze Zgromadzenia. W Pniewach odbyła formację początkową i złożyła profesję zakonną. Następnie została skierowana do Ozorkowa. Była tam katechetką i zbierała pieniądze na budowę kaplicy w Ozorkowie. Lata 1927-1931 spędziła w Pniewach, udzielając lekcji jęz. francuskiego w szkole. Od 7 IX 1931 przebywała w Otorowie, gdzie również była nauczycielką jęz. francuskiego i historii Polski. Pisała też opowiadania dla dzieci, umieszczane w "Orędowniczku Eucharystycznym", miała dyżury w domu dziecka. 15 III 1942, aby uniknąć wywiezienia do obozu, pojechała do swej siostry, Jadwigi ze Stokowskich Henrykowej Stokowskiej, mieszkającej w Pleckiej Dąbrowie, i przez 3 lata była zaangażowana w Jackowicach w tajnym nauczaniu. Od 1945 przebywała ponownie w Pniewach. Udzielała korepetycji i lekcji jęz. francuskiego, tłumaczyła z jęz. obcych książki o tematyce ascetycznej i inne pisma. Napisała też wiele wspomnień o zmarłych siostrach. Dużo czytała. Jej pasją była modlitwa, kontemplacja, ale też i praca - na miarę swoich wątłych sił. Cieszyła się, gdy mogła być komuś pomocna. Pogodnie znosiła swój brak fachowych umiejętności, zwłaszcza do pracy fizycznej. Cechowała ją szczególnie prostota i pokora. Odeszła do Pana w 88 roku życia i w 55 roku powołania zakonnego - ufna, pogodna, zatopiona w Bogu. Spoczywa na cmentarzu Zgromadzenia w Pniewach.