Córka Wincentego i Marianny z d. Ruszkowskiej. Pochodziła z wielodzietnej (5 dzieci) rodziny rolniczej. Uczęszczała do wybuchu I wojny światowej do miejscowej szkoły powszechnej i przez 3 lata uczyła się szycia. Do Zgromadzenia wstąpiła w Łodzi na Czerwonej, mając 25 lat. W Łodzi odbyła okres formacji przednowicjackiej, a I rok nowicjatu (1928-1929) w Pniewach, gdzie również złożyła śluby zakonne. Od 1929 przebywała w Ozorkowie. W latach okupacji niemieckiej została, podobnie jak inne siostry ozorkowskie, wysłana do pracy u rodziny niemieckiej w Łodzi. Przez zieloną granicę przedostała się do Warszawy i w domu na Gęstej od IX 1941 do VI 1944 pracowała w trykotarni. Lata 1944-1945 spędziła w Gołąbkach k. Warszawy, a po wojnie powróciła do Ozorkowa i pozostała tam do śmierci. Pracowała najczęściej w garderobie i pralni, ale także jako chałupniczka w Spółdzielni Konfekcji Artystycznej i jako opiekunka starszych pań, mieszkających w domu zakonnym. Życiem spełniała prośbę Matki Założycielki, odnoszącą się do cichości, a na jej jasnej, skupionej twarzy stale gościł pokój. Była usłużna i czyniła wszystko z radością. Dużo się modliła, każdego dnia odprawiała drogę krzyżową. Modliła się też o to, by nie być w starości ciężarem dla otoczenia. Dwa dni przed śmiercią po mszy św. nagle źle się poczuła. Do stojącej obok siostry powiedziała: Może to już koniec - Bogu niech będą dzięki. Wezwany lekarz stwierdził konieczność przewiezienia jej do szpitala, gdzie zmarła, nie odzyskawszy przytomności. Spoczywa na starym cmentarzu parafialnym w Ozorkowie.