Pochodziła z rodziny ziemiańskiej. Ukończyła pensję w Suwałkach. Przez 20 lat była nauczycielką domową. Przygotowywała młodzież do egzaminów w szkołach państwowych, uczyła muzyki, jęz. niemieckiego i francuskiego. Również miała bardzo dobry wpływ na kształcenie charakteru dziewczynek, odznaczając się wybitnymi zdolnościami pedagogicznymi i wielkim taktem. W wieku 43 lat wstąpiła w Pniewach do Zgromadzenia. Od IX 1935 do VII 1936 przebywała w domu w Poznaniu. 15 VIII 1936 rozpoczęła w Pniewach nowicjat koadiutorski, który odbywała w Otorowie. 15 VIII 1937 została przyjęta w Pniewach do nowicjatu kanonicznego, który jednak musiała w końcu I 1938 przerwać na skutek poważnej choroby i operacji. Po odzyskaniu zdrowia powróciła w VIII 1938 do Pniew, skąd udała się do Otorowa i pracowała jako nauczycielka. W Otorowie zastała ją wojna. Znając najlepiej jęz. niemiecki, załatwiała wszystkie sprawy z władzami okupacyjnymi, w związku z czym musiała odbywać częste piesze wędrówki do Szamotuł, Lipnicy i Sokolnik Wlk. 10 VIII 1942 została wywieziona wraz z innymi siostrami do obozu w Bojanowie, a 18 VIII 1943 posłana do pracy w szpitalu w Gostyninie k. Kutna. 21 VIII 1944 zachorowała na skręt kiszek. Zarząd szpitala w Gostyninie polecił odwieźć ją do szpitala w Kutnie, tam jednak niemiecki lekarz odmówił wykonania operacji Polce. Półtora dnia cierpiała ogromnie, lecz była pogodzona z wolą Bożą. Pan Bóg osłodził jej ostatnie chwile, gdyż została zaopatrzona sakramentami przez niemieckiego kapelana wojskowego, który po jej śmierci odprawił mszę św. i poprowadził pogrzeb na cmentarz w Gostyninie, gdzie została pochowana. Przemówił też na cmentarzu, podkreślając jej dobroć, poświęcenie, cichą pracę i pogodę ducha. 11 XI 1972 została dokonana ekshumacja i jej doczesne szczątki przeniesiono na cmentarz w Łęczycy.