Córka Jana i Wiktorii z d. Koźlik. Pochodziła z wielodzietnej (11 dzieci) rodziny robotniczej. Uczęszczała do miejscowej szkoły powszechnej, a później pracowała w majątku. Do Zgromadzenia została przyjęta w Pniewach, mając 21 lat. W Pniewach otrzymała formację zakonną, złożyła I śluby i pozostała do 1940, kiedy to - z s. przeł. Stanisławą Prądzyńską i grupą sióstr - musiała wyjechać do Warszawy. Od IV 1941 do III 1945 pracowała w domu w Czarnej. Po zakończeniu działań wojennych powróciła z siostrami do Wielkopolski i w 1945-1950 przebywała w domu w Lipnicy. Pracowała w gospodarstwie domowym lub w kuchni. Odznaczała się pracowitością, sumiennością i ofiarnością. Od II 1950 zaczęła chorować. Powróciła więc do domu pniewskiego, gdzie prawie 40 lat spędziła w infirmerii. Kilkakrotnie przebywała na kuracjach leczniczych w celu poprawy zdrowia, zwłaszcza stanu psychicznego. Mimo iż potrzebowała stałej troski i opieki pielęgniarskiej, była radosna, serdeczna, zgodna, łatwo nawiązująca kontakty z innymi. Opiekowała się chorą Marią Ciawłowską, przebywającą w pniewskiej infirmerii. Wykonywała z kolorowych papierów koszyczki i zabawki dla dzieci, ciesząc się, że mogła sprawić komuś radość. Starała się być zawsze zajęta, dużo się modliła. Poprzez doświadczenie długoletniej choroby i w myśl predykatu, który sobie obrała, żyła blisko Konającego Serca Jezusa. Przejście do wieczności nie było dla niej niespodzianką - przeczuła zbliżającą się śmierć, która nastąpiła na skutek silnej duszności, spowodowanej niewydolnością krążenia. Spoczywa na cmentarzu zakonnym w Pniewach.