Córka Andrzeja i Franciszki z d. Pawlak. Pochodziła z wielodzietnej (6 dzieci) rodziny robotniczej. Uczęszczała do niemieckiej szkoły powszechnej, a gdy zmarł jej ojciec, pomagała matce w wychowaniu młodszego rodzeństwa. W wieku 23 lat wstąpiła w Pniewach do Zgromadzenia. Tam otrzymała formację zakonną i złożyła I profesję. W III 1931 została posłana do Ucel we Francji. Pracowała w szwalni i kuchni, później również w prewentorium dla dzieci. W 1941 miała wypadek przy pracy, wskutek którego utraciła palec lewej ręki. W 1947-1958 przebywała w Nowej Zelandii, pracując w prowadzonej przez siostry bursie dla polskich dziewcząt w Wellingtonie. Po likwidacji domu przyjechała wraz z siostrami do Pniew, gdzie pozostała do śmierci. Była pracowita, ofiarna i dobra. Wyczuwały to dziewczęta z bursy w Wellingtonie i mimo upływu lat utrzymywały z nią kontakty listowne, a przyjeżdżając do Polski, odwiedzały ją w Pniewach. Wskutek przeżyć i trudnych doświadczeń życiowych miała trochę osłabiony system nerwowy, a miażdżyca, postępująca szybko w późniejszych latach życia, przyćmiła nieco jej piękne cechy charakteru, ale ukochanie nade wszystko Jezusa i Matki Najświętszej oraz dziecięce przywiązanie do Matki Założycielki pozostały w niej do końca czytelne. 1 XI 1991 złamała nogę w biodrze, co spowodowało, iż do końca życia musiała już leżeć w infirmerii. Pogodnie znosiła cierpienia, wdzięczna za każdą przysługę. Modlitwą i poddaniem się woli Bożej przygotowała się na spotkanie z Panem. Spoczywa na cmentarzu Zgromadzenia w Pniewach.