Córka Tomasza i Antoniny z d. Szatkowskiej. Pochodziła z rodziny rolniczej. Była trzecią córką z 10 rodzeństwa. Owocem oddziaływania wychowawczego wierzących i praktykujących rodziców było pójście za głosem powołania do życia zakonnego ich 3 córek: 2 do Zgromadzenia (także: s. Lidia) i najmłodszej do Szensztackiego Instytutu Sióstr Maryi. Ukończyła szkołę powszechną w Czerniejewie. Od najmłodszych lat pragnęła wstąpić do klasztoru, ale mogła zrealizować to pragnienie, gdy miała 25 lat. Wstąpiła w Pniewach i od pierwszych dni pobytu w Zgromadzeniu pracowała w salce jadalnej dziewcząt w szkole pniewskiej. Pracę tę wykonywała (z przerwą w okresie II wojny światowej) przez 14 lat. Jednocześnie w Pniewach otrzymała formację zakonną i złożyła I śluby oraz 6 I 1937 śluby wieczyste. W X 1940 wraz z częścią sióstr, zmuszonych do opuszczenia domu pniewskiego, udała się do Warszawy. W III 1941 przeniosła się do Czarnej k. Radzymina, gdzie Zgromadzenie otwarło dom dziecka dla 60 sierot. Gdy w III 1945 siostry wraz z dziećmi powróciły do Pniew, podjęła dawną pracę w szkolnej jadalni. Następnie przebywała w Lipnicy (1948-1949), Poznaniu (1949-1959), St. Bogaczowicach (1959-1960) i Sycowie (1961-1991), skąd po 30 latach pobytu, w tym ponad 20 latach pracy jako zakrystianka w kościele parafialnym, przyjechała ponownie do domu macierzystego - dotknięta poważną chorobą - i tam pozostała do końca życia. Była człowiekiem dużej ofiarności i rozmodlenia. Ujmowała ludzi skromnością, łagodnością, pogodą ducha, cierpliwością w przeciwnościach. Było to wyrazem jej mocnego ducha i umiłowania woli Bożej. Odznaczała się szczególnym nabożeństwem do Matki Najśw. Często powtarzała słowa Maryi: Oto ja służebnica Pańska i starała się wprowadzać je w życie. Odeszła do Pana po zasłużoną nagrodę w 95 roku życia i w 71 roku powołania zakonnego. Spoczywa na cmentarzu urszulańskim w Pniewach.