Córka Jana i Marianny z d. Góral. Pochodziła z licznej, kochającej się rodziny. Ukończyła miejscową szkołę powszechną. Mając 19 lat, wstąpiła w Warszawie do Zgromadzenia. Po odbyciu kandydatury i postulatu wyjechała do Pniew, gdzie w 1937-1938 odbyła nowicjat i złożyła śluby zakonne. Następnie powróciła do domu w Warszawie, gdzie przebywała do 1942, z 5-miesięczną przerwą na pobyt w Rosochowie (1940), gdzie siostry w latach okupacji niemieckiej podejmowały prace zarobkowe, i w Izabelinie, gdzie przebywała ze względów zdrowotnych. Kolejnymi jej wspólnotami były: Młociny (1942-1944), Warszawa (I-VII 1944), Brwinów (1944-1945), Ożarów (1945-1947). W 1947 powróciła do Warszawy i pozostała tam do końca życia. Pomagała dr Pawłowskiej w gabinecie dentystycznym, prowadzonym na terenie domu, a następnie opiekowała się chorymi i starszymi osobami: s. dr Edwardą Wojno, ks. kan. Mikołajem Biernackim i ks. prof. Pawłem Nowickim. Wykazywała przy tym kulturę, takt, dyskrecję, a jednocześnie cierpliwość, delikatność, ofiarność i dobroć. Cieszyła się uznaniem i zaufaniem całego otoczenia i kochającej ją rodziny. Od 1965 zaczęła sama poważnie chorować, najpierw na wątrobę, później na chorobę Parkinsona, która szybko czyniła spustoszenie w jej wątłym organizmie. Mimo słabości starała się uczestniczyć w życiu domu, dużo się modliła. Uczestniczyła też w odbywających się w domu w dniach 18-24 VIII 1974 rekolekcjach. Po spowiedzi rekolekcjonista udzielił jej sakramentu chorych, a po 2 godzinach nagły krwotok spowodował, iż odeszła do Pana. Zmarła w 59 roku życia. Spoczywa w grobowcu Zgromadzenia na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.