Córka Walentego i Elżbiety z d. Próchniewskiej. Była domową wychowawczynią dzieci. W 1920 ukończyła kurs dla sanitariuszek, zorganizowany przez Kielecki Oddział Polskiego Tow. Czerwonego Krzyża, a w 1922 Szkołę Kroju i Szycia M. Lisowskiej i T. Bielińskiej w Lublinie. Od 1934 należała do grupy "Marianum" (Instytut Królowej Polski, prowadzony w Wilnie przez ks. Stanisława Miłkowskiego, 1881-1961). Instytut ten miał za zadanie przygotowywać parafialne instruktorki Akcji Katolickiej. Mając 49 lat, wstąpiła w Wilnie do Zgromadzenia i w tym samym dniu została posłana do Czarnego Boru k. Wilna. Tam otrzymała formację zakonną, a w Pniewach złożyła śluby koadiutorskie. Okres II wojny światowej spędziła w Czarnym Borze. Po opuszczeniu przez Zgromadzenie Wileńszczyzny przyjechała do domu w Warszawie i pozostała tam do śmierci. Miała naturę kontemplacyjną, była cicha i małomówna, ale łagodnym i wesołym usposobieniem zyskiwała sobie sympatię. Pracowała głównie w szwalni, szyjąc umiejętnie i starannie. Cierpiała z powodu paraliżu i zmian miażdżycowych w mózgu, co stało się przyczyną jej śmierci w 60 roku życia. Spoczywa w grobowcu Zgromadzenia na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.