W pierwszych miesiącach II wojny światowej siostry przejęły opiekę nad 10 chłopcami z Komornik. Gdy 16 maja 1940 roku Niemcy usunęli je z Monic, osiedliły się w Woźnikach i w wydzierżawionym domu pana Pijewskiego w Męce k. Sieradza. 24 sierpnia 1942 roku została stamtąd zabrana s. Bernarda Brennan do obozu dla internowanych Angielek w Liebenau (Bawaria). Tymczasem dom w Monicach zajęli Niemcy, a po ich odejściu wojsko radzieckie. Siostry powróciły tu dopiero 19 lutego 1945 roku, gdy Rosjanie opuścili dom monicki.
Dnia 16 maja 1945, w piątą rocznicę wysiedlenia, dom został ponownie poświęcony przez ks. Antoniego Suwarta, kapelana sieradzkiego, i otwarty został w Monicach odrębny dom zakonny pw. Opatrzności Bożej.
Należąca do domu ziemia została 19 października 1950 roku przejęta przez Woj. Pełnomocnika d/s przejęcia dóbr martwej ręki. Siostrom pozostawiono do użytku 5 ha.
Od 1 września 1945 siostry prowadziły dom dziecka dla 45 dzieci w wieku 2-14 lat (1945-1952), kolonie dla dzieci z Sieradza, kursy szycia dla dziewcząt. Zajmowały się katechizacją dzieci początkowo w szkole, potem przy kaplicy domowej, erygowanej 27 marca 1952 roku oraz w okolicznych parafiach (Wróblew, Złoczew), jak również prowadzeniem organizacji religijnych. W latach 1948-1961 prowadziły przedszkole, następnie dzieciniec w ramach pomocy sąsiedzkiej. Przyjmowały starsze panie na okres letni, młodzież na rekolekcje i dni skupienia, udzielały pomocy pielęgniarskiej mieszkańcom Monic i okolic, zajmowały się pracą w gospodarstwie rolnym i w ogrodzie.
20 marca 1977 roku ks. bp Jan Zaręba, ordynariusz włocławski, poświęcił odnowioną kaplicę domu w Monicach. W roku 1981 roku siostry podjęły nową inicjatywę pracy duszpasterskiej wśród właścicieli działek, sąsiadujących z domem w Monicach. Przygotowano plac modlitwy z ołtarzem polowym i figurą Dobrego Pasterza, by ludzie pracujący na swych działkach mogli brać udział w niedzielnej Mszy św. i spotykać się na wspólnej modlitwie. Plac poświęcił ks. bp Czesław Lewandowski 5 września 1982 roku.
Dnia 1 września 1990 nastąpiła reorganizacja domu wskutek erygowania nowej parafii pw. św. Urszuli Ledóchowskiej.
Jak czytamy na stronie internetowej parafii, powstanie parafii wiązało się z demograficznym rozwojem Sieradza – w 1975 roku miasto awansowało do rangi stolicy województwa. Nowa funkcja miasta spowodował napływ ludności z sąsiednich miast i wiosek. Brakowało świątyń, miejsc, gdzie mogłoby się rozwijać życie religijne, gdyż XIV-wieczna kolegiata nie zmieściła dwudziestotysięcznej rzeczy parafian. O budowę nowych świątyń zabiegał proboszcz i dziekan sieradzki, ks. infułat Apolinary Leśniewski.
Budownictwo miejskie zaczęło rozwijać się w południowej części miasta, toteż tam najpierw rozważano możliwość erygowania nowych parafii. Wzięto pod uwagę również lokalizację przy Krakowskim Przedmieściu 123 w Sieradzu Monicach – mała kaplica w domu sióstr już nie zabezpieczała potrzeb religijnych powiększającej się liczby mieszkańców okolicy. Po rozmowach z miejscowym biskupem Zgromadzenie w 1989 roku odstąpiło część terenu.
Szybko uzyskano zgodę Urzędu Miejskiego i rozpoczęto prace nad ukształtowaniem architektonicznej koncepcji świątyni. Wyniesiono barak, który przekształcono w prowizoryczną kaplicę. 10 września 1990 roku rozpoczęto budowę plebanii, a następnego dnia ks. bp H. Muszyński poświęcił kaplicę.
We wrześniu 1992 roku rozpoczęła się budowa fundamentów świątyni. W dniu 28 maja 1993 roku, podczas podniosłej uroczystości, bp włocławski, ks. Bronisław Dembowski wmurował i poświęcił kamień węgielny, który pochodził z szczególnego miejsca – z Sanktuarium św. Urszuli Ledóchowskiej z Pniew…
Pierwsza Msza św. została celebrowana podczas wizytacji kanonicznej w dniach 28-29 maja 1994 roku przez ks. bp. Czesława Lewandowskiego.
Obecnie:
Siostry przede wszystkim prowadzą 4- oddziałowe przedszkole, w którym jest 100 dzieci. Ponadto jedna siostra katechizuje w Zespole Szkół Katolickich przy parafii, prowadzi scholę parafialną i przygotowuje dzieci do I Komunii św., oraz katechizuje w LO w mieście, i jedna siostra jest zakrystianką w kościele. Nie prowadzą ani świetlicy, ani grupy ERM i nie przyjmują też grup na rekolekcje. Jedna z sióstr odwiedza samotnych w domu pomocy społecznej.
