ur. 18 VIII 1913 w Łodzi (par. Wniebowzięcia NMP), wst. 25 III 1935 w Łodzi, I śl. 15 VIII 1940 w Łodzi, zm. 29 X 2005 w Warszawie.
Córka Melchiora i Heleny z d. Kowalińskiej. Jej ojciec pracował w fabryce wyrobów bawełnianych I. K. Poznańskiego w Łodzi, matka prowadziła własną pracownię krawiecką. Kiedy jej matka, mając 38 lat, zmarła, osierocając 4 dzieci, a ojciec ożenił się ponownie, wychowaniem młodszych sióstr zajęły się dwie starsze. Nie pozwoliło to jej ukończyć rozpoczętej nauki w szkole średniej. Po 5 latach od śmierci matki, mając 22 lata, wstąpiła do Zgromadzenia w Łodzi przy ul. Czerwonej. Skierowana została 1 V 1935 do pracy w łódzkim domu przy ul. Obywatelskiej. Tam w okresie postulatu pracowała przy budowie kaplicy i domu. W Pniewach rozpoczęła 6 I 1939 nowicjat zakonny, który we IX 1939 został przerwany z powodu wybuchu II wojny światowej. Powróciła do Łodzi, gdzie po odbyciu wraz z innymi siostrami 3 miesięcy ścisłego nowicjatu pod kierunkiem s. Immaculaty Dorkowskiej złożyła profesję zakonną.
Gdy pod koniec 1941 Niemcy rozpoczęli likwidację domów zakonnych w Łodzi i wywózkę sióstr do obozu w Bojanowie, przedostała się nielegalnie przez zieloną granicę do Warszawy. 8 I 1942 dotarła do domu przy ul. Gęstej, skąd 23 I 1942 została skierowana do pracy w nowo otwartej placówce przy ul. Tamka 30. Był to zakład opiekuńczo-wychowawczy dla dziewcząt, który w 1942 przyjął grupę dzieci z Zamojszczyzny, a w VIII 1944 zamienił się w 60-osobowy szpital dla żołnierzy AK zgrupowania "Krybar" i osób cywilnych. Za ofiarną postawę w powstaniu warszawskim otrzymała Krzyż Armii Krajowej, ustanowiony przez dowódcę AK gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego (Londyn 1971, nr 9790) oraz Medal Wojska (Londyn 1948, nr 17 228). W trakcie przymusowej ewakuacji po upadku powstania wraz z innymi siostrami i dziewczętami znalazła tymczasowe schronienie w Ołtarzewie, następnie na Antałówce w Zakopanem, a od XI 1944 do VI 1945 w domu Zgromadzenia na Jaszczurówce. W VII 1945 wraz ze wspólnotą dawnego domu przy ul. Tamka 30 osiedliła się w Chylicach pod Warszawą. Dzieje domu i przeżycia lat wojennych spisała własnoręcznie w Warszawie, gdzie w domu przy ul. Wiślanej przebywała od XII 1951 do śmierci. Była osobą inteligentną, pracowitą, ofiarną i pogodną. Dużo czytała, a mając dobrą pamięć, dzieliła się chętnie zdobytą wiedzą z siostrami. Pełniąc różne zlecane jej zajęcia, odznaczała się inicjatywą w pracy i poczuciem odpowiedzialności oraz zainteresowaniem potrzebami innego człowieka. Przez wiele lat troskliwie opiekowała się starszymi paniami, mieszkającymi w Szarym Domu. Jednak ponad 10 ostatnich lat życia przebywała w infirmerii zakonnej. Mimo postępującej, prawie całkowitej utraty wzroku okazywała dużą cierpliwość, nie skarżyła się na cierpienie, lecz ofiarowywała je Panu Bogu za kapłanów. Zmarła w sobotni wieczór, w 93 roku życia i 71 roku powołania zakonnego. Spoczywa na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.
