Potem Lewi wydał dla Niego wielkie przyjęcie u siebie w domu; a był spory tłum celników oraz innych ludzi, którzy zasiadali z nimi do stołu. Na to szemrali faryzeusze i uczeni ich w Piśmie, mówiąc do Jego uczniów: „Dlaczego jecie i pijecie z celnikami i grzesznikami?” Lecz Jezus im odpowiedział: „Nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem powołać do nawrócenia się sprawiedliwych, lecz grzeszników”. Łk 5, 29 - 32

Jezus otacza się celnikami i grzesznikami... Jakaż to dobroć, jaka wyrozumiałość! To pociecha dla nas w chwilach, gdy lęk ogarnia nas na myśl o naszej niegodności. Jezus okazuje tyle dobroci grzesznikom, a my tak często osądzamy innych, nawet ich intencje, których przecież nie znamy i znać nie możemy. Nie mamy prawa tego robić. Jezus pragnie, abyśmy okazywali innym miłosierdzie, tak jak On okazuje je nam. O Jezu, naucz nas wyrozumiałości! Czy jesteśmy lepsi od tych, których tak

Po powrocie Jezusa z krainy Gadareńczyków podeszli do Niego uczniowie Jana i zapytali: „Dlaczego my i faryzeusze dużo pościmy, Twoi zaś uczniowie nie poszczą?” Jezus im rzekł: „Czy goście weselni mogą się smucić, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy będą pościć”. Mt 9, 14 - 15

Pan Jezus zwraca się do nas tymi samymi słowami. Pragnie, abyśmy rozważali Jego cierpienia, Jego konanie i uczestniczyli w Jego Męce. Chce, abyśmy sercem i duszą trwali przy Nim, czuwając nad sobą i utrzymując skupienie, nie rozpraszając się sprawami doczesnymi. Nasz umysł, tak przywiązany do spraw ziemskich, z trudem odrywa się od tego, co doczesne, i powraca do tego, co ludzką naturę przeraża – do smutku, cierpienia i bólu. Przezwyciężenie tej naturalnej skłonności jest pokutą miłą Panu Jezusowi. Czyż nie warto zdobyć się na ten wysiłek, aby okazać Mu miłość za miłość i ofiarę za ofiarę, zbliżając się do Niego i stając się dla Niego pociechą?

Potem mówił do wszystkich: "Jeśli ktoś chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa. Bo cóż za korzyść dla człowieka, jeśli cały świat zyska, a siebie zatraci lub szkodę poniesie?"  Łk 9, 23 - 24

Prawdziwym celem naszego ziemskiego pielgrzymowania jest stopniowe umieranie dla własnego ego, aby w końcu móc za św. Pawłem wyznać: „Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” (Ga 2, 20). To zadanie nie jest jednak łatwe. Umieranie dla siebie oznacza nieustanne wyrzekanie się własnej woli, próżności, ambicji, słabości, gadulstwa i lenistwa. To nieustanna, trudna i często bolesna walka, która toruje drogę życia duszy. Im skuteczniej nasze ego będzie obumierać, tym obficiej miłość Boża napełni nasze serca, a Chrystus stanie się życiem naszego życia.