Opowiem Wam, że mój kraj jest kolebką wielkich poetów, wielkich pisarzy, wielkich artystów; powiem Wam o jego żyznych równinach, o jego cichych lasach, wyniosłych górach, o jego wsiach i miastach pełnych pamiątek naszej dumnej przeszłości. Powiem o tym wszystkim, co dla nas cenne, o tym wszystkim, co wywołuje bicie serca – czego łaknie, do czego tęskni serce bezdomnego człowieka.

I będę szczęśliwa i wdzięczna, jeżeli zdołam w Waszych sercach wzbudzić uczucie gorącej sympatii dla mego kraju. (…)

Mój kraj jest tak przedziwnie piękny, że czy kto chce, czy nie chce, musi go kochać. Może mi odpowiecie, że są piękniejsze okolice, ładniejsze miasta, bogatsze prowincje w innych krajach – pod lazurowym niebem Italii, w alpejskich okolicach Szwajcarii i Tyrolu. Owszem, zgadzam się z tym, ale dla nas jest tylko to jedno piękno, co może nas zadowolić i uszczęśliwić – nasza Polska, nasza droga Ojczyzna.