We wprowadzeniach do konferencji zachęcał do modlitwy do Ducha Świętego, komentując po jednej zwrotce Sekwencję do Ducha Świętego. Przedstawił nam główną myśl Traktatu o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny św. Ludwika Marii Grignon de Monfort i prowadził po ścieżkach życia duchowego, zapraszając do pogłębionej więzi z Chrystusem i Jego słowem. Ze względu na mnogość tematów były to trochę nietypowe rekolekcje, ale każda siostra mogła zaczerpnąć coś dla siebie i dla swojego życia duchowego.

W rekolekcjach wzięły udział 23 siostry. Pięć sióstr odprawiło rekolekcje wcześniej. Siostra Anna Dudzik i s. Julita Bobrowicz odprawiły je w Pniewach, a s. Melania Mganda, s. Suzana Monko i s. Modesta Temu, przebywająca tymczasowo we Włoszech, miały swoje rekolekcje roczne w Tanzanii na zakończenie pierwszej probacji w Centrum Tanzańskim. Siostry te zajęły się usługą: gotowaniem, zmywaniem, przygotowywaniem sali, porządkami. Dało to pozostałym siostrom możliwość spokojnego odprawiania rekolekcji, a dla sióstr, zmęczonych po letniej posłudze, był to też czas odpoczynku.

W ostatnim dniu rekolekcji, w piątek 31 sierpnia 2018, wieczorna Msza św. na zakończenie błogosławionego czasu rekolekcji była jednocześnie Mszą św. jubileuszową z okazji 50-lecia życia zakonnego s. Wandy Robak. Siostra Wanda poprosiła, żeby Msza św. dziękczynna była ku czci Serca Jezusowego, zgodnie z Jej predykatem. U stóp ołtarza umieściłyśmy piękny, stary obraz Jezusa z Sercem na wyciągniętej dłoni, jakby mówił do nas, by wziąć Jego Serce, i jednocześnie zaprosił, by dawać i dzielić się Jego Miłością ze wszystkimi, których stawia na naszej drodze życia i do których nas posyła.

Po Mszy św. była uroczysta kolacja i wspólne świętowanie. Nie zabrakło dużego tortu jubileuszowego, by nie tylko uczcić s. Wandę, ale też podziękować Jej za świadectwo wierności, za jej ofiarną posługę we wspólnocie i za pełną poświęcenia pracę na rzecz ubogich, którzy codziennie pukają do furty, prosząc nie tylko o posiłek, ale przede wszystkim o wysłuchanie i dobre słowo.

Następnego dnia, w sobotę, 1 września, pojechałyśmy na wspólną wyprawę poznawania urokliwych i nieznanych nam zakątków w okolicach Rzymu. Z jednej strony było to ukoronowaniem naszego czasu rekolekcyjnego i przedłużeniem budowania wspólnoty, z drugiej poszerzaniem znajomości pięknych miejsc we Włoszech. Pojechali z nami ks. Pierrick, nasz rekolekcjonista, i ks. Błażej Benisz, pallotyn. Pojechaliśmy autokarem do Civita di Bagnoregio i po poludniu do Caprarola, gdzie zwiedzaliśmy pałac rodziny Farnese.

Civita di Bagnoregio jest bardzo starym miasteczkiem, utworzonym za czasów Etrusków, ok. 2500 lat temu. Jest położone na wzgórzu z tufu, co sprawia, że każdego roku miasteczko się obniża i grozi mu całkowite zniknięcie z powierzchni ziemi i dlatego nazywa się też miastem, które umiera. Prowadzi do niego wąski most o długości 300 m. Nie ma możliwości dojazdu do niego samochodem, ani żadnym innym środkiem lokomocji. Jest całkowicie zachowane w swojej dawnej, historycznej postaci. Zwiedziliśmy katedrę z VII wieku pod wezwaniem św. Donata, z pięknym, średniowiecznym krzyżem i z freskiem Matki Bożej Oswobodzicielki, która w średniowieczu wybawiła mieszkańców miasteczka od zarazy. Widzieliśmy też miejsce, gdzie był dom św. Bonawentury, który urodził się w Civita di Bagnoregio. Do dziś zachowało się tylko miejsce i tablica pamiątkowa, gdyż dom został zniszczony podczas trzęsienia ziemi w 1695 roku. Aktualnie pozostało tam siedmioro stałych mieszkańców. Wiele mieszkań jest do wynajęcia i często wynajmują je lub kupują zamożni ludzie świata kultury lub zagraniczni bogacze. Ze względu na rozwój turystyki powstały tam małe restauracje i urokliwe sklepiki z pamiątkami.

Momentem kulminacyjnym naszej wyprawy była Msza św. w Sanktuarium Matki Bożej Dobrej Rady. U Jej stóp złożyłyśmy nasze dobre postanowienia rekolekcyjne, prosząc o radę w tym, co trudne. Było to dla nas piękne przeżycie ubogacające rekolekcyjny czas. Kościół zachował się w stylu romańsko-gotyckim, bez wpływów rzymskiego baroku, i przemawiał do nas swoją surowością i zarazem pięknem i harmonią, stwarzając atmosferę modlitwy i skupienia.

Wspólny obiad był przedłużeniem radości przeżytej na Eucharystii: od stołu eucharystycznego do stołu darów i budowania wspólnoty.

Po pysznym i obfitym obiedzie udaliśmy się do następnej miejscowości, Caprarola, gdzie nad miasteczkiem króluje pałac rodziny Farnese, z której wywodzi się kilku kardynałów i papież Paweł III Farnese. Pałac powstał w miejscu, gdzie wcześniej była średniowieczna forteca. Przerobiony na pałac w kształcie pięciokąta, do dziś imponuje swoją świetnością, bogactwem malowideł ważnych artystów XVI wieku. Mieliśmy wspaniałą przewodniczkę, która nas wprowadziła w wiele szczegółów związanych z obyczajami, tłumacząc znaczenie używania obrazów z mitologii. Pałac pozostał świadectwem potęgi i bogactwa rodziny Farnese. Jest też przykładem włoskiego renesansu. Monumentalne schody wewnętrzne, po których członkowie rodziny wjeżdżali konno na pierwsze piętro pałacu, zrobiły na wszystkich ogromne wrażenie. W jednej z sal, tzw. koncertowej, przewodniczka wskazała nam punkt na środku sali, gdzie akustyka okazała się doskonała i kazała nam zaśpiewać. Odniosłyśmy zdumiewające wrażenie amplifikacji głosu! Nie brakowało wielu ciekawostek, których lepiej nie zdradzać, by obudzić u czytelników chęć zwiedzenia tej włoskiej perełki architektonicznej…