Ludzie opuszczają swe domy, prace, ciche, spokojne życie, a śpieszą do pustych, nie zamieszkanych miejsc nad Jordanem, by tam dać się chrzcić chrztem pokuty... Nie lękają się żadnego trudu, zmęczenia, drogi, upokorzenia przy wyznaniu swych grzechów. Spodziewają się oczyszczenia duszy, a wobec tego wszystko wydaje się im małe, nic nie znaczące.
Jednego pragną – życia duszy.
Czy ich gorliwość nie może mnie nieraz zawstydzić?
Czy gotowa jestem – dla życia duszy – do znoszenia niewygód, trudności?
Czy nie chciałabym być święta, ale wygodnym sposobem – bez trudu, bez pracy?
św. Urszula Ledóchowska