„Rzekł do niego Jezus: «Idź, syn twój żyje”. Uwierzył człowiek słowu, które Jezus powiedział do niego, i poszedł. A kiedy był jeszcze w drodze, słudzy wyszli mu naprzeciw, mówiąc, że syn jego żyje”. J 4, 50-51

Cóż mogę powiedzieć o mojej wierze? Wierzę, ale jakże mało wiara przenika moje życie! Spoglądać na ludzi, na świat, na siebie okiem wiary – to czyni nasze życie nadprzyrodzonym, Bożym. Inaczej jawi mi się świat, gdy patrzę na niego jedynie okiem ciała, a inaczej, gdy ogarnia mnie spojrzenie duszy, czyli spojrzenie wiary. Oko ciała widzi materię, przedmioty, świat zewnętrzny i wszystko, co z tym światem jest związane. Oko duszy wszędzie odkrywa to, co niewidoczne dla oka ciała – widzi Boga, Jego rękę, działanie i wolę. Człowiek światowy mówi o losie, człowiek duchowy – o działaniu Boga. Dlatego pierwszy jest zmartwiony, niespokojny, zły, narzeka na to, co mu się w życiu nie podoba, co krzyżuje jego plany, co go krępuje, czego nie może wykonać, podczas gdy drugi, widząc we wszystkim działanie Boga, za wszystko dziękuje, ze wszystkiego jest zadowolony, na wszystko mówi: Bądź wola Twoja, Panie!